Gdański bigos: Nieśmiałe poszukiwanie czegoś nowego

Nie ma co kryć. Kampania przed wyborami mającymi wyłonić nowego prezydenta Gdańska przebiegała w tym roku w bardzo sennej atmosferze.

Faworytem w tym wyścigu była oczywiście Aleksandra Dulkiewicz. Oprócz reprezentującego PiS Tomasza Rakowskiego – dotychczasowej Pani Prezydent rzuciło wyzwanie kilku kandydatów środka. Ale jeśli ktoś wierzył, że ożywi to gdańską kampanię – to musiał srodze się zawieść.

Prawie wszyscy rywale Dulkiewicz sprawiali wrażenie jakby stremowanych i niewierzących w głębszy sens swojego startu.

Zacznijmy od kandydata PiS. Ku zaskoczeniu wielu wyborców z prawej strony nie był to Kacper Płażyński, który pół roku temu, w wyborach do sejmu przekroczył limit 100 tys. głosów. Na jego korzyść trzeba przyznać, że ogłosił to już w lipcu 2023 roku, na trzy miesiące przed wyborami do sejmu. Ale skoro tak, to dlaczego kandydata PiS wybrano tak późno i był to dotąd mało znany 41.letni Tomasz Rakowski. Jak można było się spodziewać – sześć tygodni kampanii nie starczyło by dał się szerzej poznać gdańszczanom. Dla zwiększenia chaosu Kacper Płażyński popierał na niektórych plakatach wybranych kandydatów PiS do rady miasta pod hasłem „Drużyna Płażyńskiego”. Rozumiem, że Płażyński junior musi dbać o swoich ludzi, ale Rakowskiemu to nie pomagało.

Kandydat PiS robił co mógł ale w tak krótkim czasie nie miał wielu okazji by dać się poznać. Uczciwie trzeba podkreślić, że gdańskie szkoły podstawowe podległe wszechmocnej „Dulczessie” w wielu wypadkach odmawiały Rakowskiemu zgody na przeprowadzanie spotkań z kandydatem PiS. Pytanie, dlaczego w tej trudnej sytuacji Rakowski odmówił udziału w debacie kandydatów na portalu trojmiasto.pl? Kto ma pod górkę ten nie może rezygnować z żadnej okazji na wybicie się z tłumu innych kandydatów.

Aleksandra Dulkiewicz, znająca sondaże dające jej 52 % i wygraną już w pierwszej turze uznała, że nie musi być ani wyrazista ani wojownicza. Konsekwentnie trzymała się w swojej ulubionej roli dobrej i cierpliwej gospodyni Gdańska.

Kandydaci środka tacy jak Andrzej Petka z koalicji „Wspólny Gdańsk”, Adam Szczepański - kandydat komitetu „Społeczny Gdańsk”, Artur Szostak (KWW Kocham Gdańsk-Kandydaci Niezależni), niezależny kandydat Mariusz Andrzejewski – byli zbyt podobni do siebie by zagrozić Dulkiewicz. Wszyscy akcentowali swoją „oddolność”, kontakty z ruchami miejskimi, ale na ostre zderzenie z „Dulczessą” nie mieli jakoś odwagi. Żaden nie był wstanie zarzucić obecnej Pani Prezydent jakiś konkretnego, udokumentowanego przypadku nieprawidłowości lub zaniechań. W rezultacie było nudno i przewidywalnie.

Obrazu kampanii dopełniał Michał Urbaniak - kandydat listy KWW Konfederaci, Bezpartyjni, Polska jest Jedna,który jako jedyny krytykował progresywną ideologizację gdańskich szkół.

Rozczarowaniem był niemrawa debata w TVP Gdańsk. Dulkiewicz, pewna swej mocnej pozycji faworyta, mądrze zrezygnowała z boksowania się z kontrkandydatami. A nikt z rywali nie umiał jej zepchnąć do narożnika.

Rakowski w studiu TVP jakby wahał się czy lepiej ostro atakować układ gdański, który panuje nad Motławą od 28 lat, czy też pozować na nieagresywnego, merytorycznego patriotę lokalnego. Andrzej Pecka, Adam Szczepański, Artur Szostek i Mariusz Andrzejczak nie wymyślili nic co zapadałoby w pamięć, a Urbaniak całą resztę traktował z góry pozując na jedyną alternatywę dla Aleksandry Dulkiewicz.

Gdy już po debacie zapytałem jednego z gdańskich kolegów-dziennikarzy jak ocenia kończąca się kampanię - ten odpowiedział krótko: „A była w ogóle jakaś kampania?”.

Piotr Semka