Akapit wydawcy: Waldek Bartelik

Nie został mistrzem olimpijskim

A mógł!

Wystarczyło powiedzieć "tak", a powiedział "nie".

Do Montrealu Wagner musiał wziąć innego gracza.

Zawsze do tego wracał.

Bo najpierw siatkówka. Jego mit, pasja i miłość.

Ciasna sala na "budowlance". Sufit tuż nad podłogą. Kiedy atakowali młody Wójtowicz, Ciaszkiewicz czy Woźniak, piłka tłukła lampy.

Wytrzymywali to razem: Waldek, Adam Polak, Jurek Dragański Ekipa z IX LO, nasi starsi koledzy ze szkoły, w której siatkówka była jak religia.

Na starej hali Stoczniowca, kiedy grali przeciwko Boskowi, Gawłowskiemu, Rybaczewskiemu czy Karbarzowi, brakowało miejsc i powietrza.

Dawali nam entuzjazm i radość. Do medalu zabrakło pojedyńczych setów...

Drużyna Kopaczela i Bartelika. Trenera i kapitana.

Już na boisku... drużyna Waldka i trenera.

Miał instynkt i siłę przywódcy. Miał czucie piłki i wyczucie zespołu. Nie uderzał jak Korbutt czy Dragański, nie miał cynizmu Polaka i sprytu Poniatowskiego, nie był beztroski jak Hitner albo Brzoskowski.

Potrafił więcej.

Pokazywał zespól - mechanizm ważniejszy niż pojedyńcze talenty.

To był jego talent.

Może dlatego z ośmiu firm energetycznych, z ośmiu regionalnych egoizmów potrafił zbudować Energę SĄ, koncern, który jest pomorską chlubą. Uruchomił mechanizm gospodarczy, który pojedynczym talentom nadał wspólną perspektywę. I odważnie nadał jej wymiar społeczny, podpisując umowę, która na dekadę prawo pracownika ubezpieczała przed opresją kapitału.

Z doświadczenia na parkiecie, z gry najbardziej zespołowej z zespołowych, wiedział, że talent grupy jest ważniejszy niż pojedyncze jego epizody.

Waldek nie został mistrzem olimpijskim w Montrealu. Choć miał do tego pełne prawo...

Ten medal Waldemar Bartelik zdobył w Gdańsku.

W dyscyplinie, która jest jeszcze trudniejsza

W życiu.

Waldek, to nie była pora żebyś schodził z jego parkietu...

Marek Formela