Akapit wydawcy: Fetor jałmużny

Wolę 300 zł wyprawki szkolnej, co PiS zapowiada, niż buty Lewandowskiego.

Albo Olejnik.

Nawet nowe pachną kiepsko - pachną jałmużną.

Wolę 1911 zł minimalnej emerytury, co obiecuje SLD, niż oddawanie pieniędzy fundacji Agory, żeby uszlachetniała kapitalizm z wpłat jego ofiar.

Łuczywo i Blumsztajn niech troszczą się za swoje i o swoich krewnych.

Stać ich na to z własnego dostatku.

Gdańscy faworyci tego porządku mylą miliony w swoich deklaracjach. Modne wśród nich były też aukcje, w których pomorscy bogacze powodowani biznesowym sentymentem kupowali rzeczy niepotrzebne by żona prezydenta mogła osłodzić wizerunek podrzucając tornister z zeszytem i kredką.
Żenujące te maskarady uznawano za wyraz miłosierdzia wobec gminu. Nurt ten opanowały różnorodne fundacje, które żyją z tego, że eksploatują biedę innych - ich niedostatek, chorobę, wykluczenie. Wyróżniają się wzajemnie za najlepszą eksploatację, urządzają galę na swoją cześć i wręczają gadżety

Państwo takie ulęgło się w głowach Balcerowiczów, Bieleckich, Lewandowskich oraz ich rozlicznych interesariuszy, w tym w mediach. Państwa miało być jak najmniej, a pieniędzy prywatnych jak najwięcej. One dopiero czynić mogły dobro. Bogactwo wybranych to eksploatacja pozostałych. Do tego nie potrzeba Marksa, wystarczy pastor Nathaniel Forster, który konflikt między kapitałem a pracą opisał w XVIII wieku.

Wolę wyższe podatki i sprawne państwo.

Może wtedy w szpitalach nie będzie XIX wiecznej segregacji, a nasi rodzice nie będą czekać na łaskę posiadaczy koncernów medialnych.

Oraz na buty Lewandowskiego.

Marek Formela