Akapit wydawcy: Fasada gdańska

Aparat POlityczny rządzący Gdańskiem zajął się równym traktowaniem. Wydał z siebie w tej sprawie 179 rekomendacji różnej jakości.

Zajmowanie się nadbudową bardziej podnieca umysły jego liderów niż grzebanie w codzienności. Uwzniośla władzę gminną ponad jej realny wymiar określony w ustawie o samorządzie. Z jej treści nie wynika, by ochrona relacji homoseksualnej Roberta Biedronia z miłością jego życia miała by być zadaniem jakiegokolwiek burmistrza. Jest ona zresztą zbyteczna, bo eksponowana na okładkach kolorowych czasopism nie doznaje żadnego uszczerbku.

Szum wywołany w Gdańsku zaspokaja instynkty własne władzy lokalnej, a nie potrzeby i uprawnienia obywateli. Te bowiem w  rozdziale II opisuje Konstytucja RP, ważniejsza niż umysł Adamowicza reprezentowany przez jego zastępcę, Kowalczuka. Stanowi ona, że: wszyscy są równi wobec prawa, nikt nie może być dyskryminowany w życiu społecznym z jakiejkolwiek przyczyny, kobieta i mężczyzna maja równe prawa, swoje prawa ma też dziecko, a mniejszości etniczne korzystają z ochrony tożsamości kulturowej i religijnej.

Równe traktowanie stanie się w Gdańsku faktem, gdy każdy dostanie od magistratu działkę pod zastaw kredytowy, gdy postkomunista Żubrys zostanie szefem rady GPEC-u, gdy demokrata Bojanowski pójdzie na swoje, a młody Płażyński przejmie władze nad wodociągami.

Runie wtedy fasada, za którą ukrywa się bezmiar dziwnych gdańskich relacji.

Model ten nie wymaga setek rekomendacji - wymaga zmiany prezydenta w Gdańsku.

Marek Formela