Akapit wydawcy: Zdrowie w cenie karetki

Jest zmartwienie.

Ogłosił je publicznie Paweł Orłowski.

To użyteczny urzędnik samorządowo-rządowo-samorządowy.

Już były. Choć może i przyszły.

Bo targi o gdański postaw sukna trwają, a śniadanie, obiad i kolację zjeść trzeba.

Wicemarszałka zmartwił dzień wolny po dniu wolnym.
12 listopada po Święcie Niepodległości.

Podległa mu spółka sprzedająca usługi szpitalne nie zarobiła tego dnia na karetkę. Albo dwie.

Nie że kogoś nie podleczono, nie poprawiono krążenia, nie usunięto wyrostka, czy nie wyremontowano kolana - po prostu spółka z ograniczoną odpowiedzialnością... odpowiedzialność bilansową stawia przed rygorami konstytucji, której ekswicemarszałek bronił po ulicach.

Orłowskiego jak kupca w korporacji martwi wyłącznie słaba sprzedaż.

Ekipa PO, z doktor Ewą Kopacz na szpicy, uczyniła ze zdrowia towar komercyjny, choć tendencje w Europie, potwierdzone przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) na Malcie, opisują zdrowie jako dobro społeczne.

W czasach, których doktor Ewa nie pamięta, udział podatków w PKB wynosił 8 do 10 procent i państwa za te pieniądze zapewniały swoim obywatelom wojsko i policję. Dopiero po I wojnie światowej udział danin zaczął rosnąć, a państwo rozszerzało swoje zainteresowanie dobrostanem obywateli i zaczęło wprowadzać istotne transfery socjalne.

Według najnowszych danych Eurostatu z 2016 roku, co kwituje 8-letnią politykę zdrowotną piłkarza Tuska i doktor Ewy, wydatki zdrowotne w Polsce na poziomie 6,5 proc. PKB (700 euro na głowę) sytuują RP niemal na dnie Unii Europejskiej.

Przewiduje, że zainfekowany wirusem rynkowym ekswicemarszałek odnalazłby się dobrze w zarządzie jakiejś spółki medycznej.

Ma ideowe kwalifikacje, by dbać o jej sprzedaż nawet w Boże Narodzenie.

Żeby rada nadzorcza mogła z czystym sumieniem akceptować 340 tysięcy pensji szkoda każdego dnia...

Marek Formela