Pomorskie: setki zaginięć

Nieco ponad tydzień temu jak na pierwsze strony gazet powróciła głośna sprawa zaginionej w lipcu ubiegłego roku Iwony Wieczorek. Tymczasem ludzi którzy zaginęli w tym samym czasie i później jest o wiele więcej. Od 1 sierpnia 2010 roku do 31 stycznia 2011 roku na Pomorzu zgłoszono 501 zaginięć. Policjanci odnaleźli 444 z tych osób. Policja w dalszym ciągu poszukuje 57 zaginionych z tego okresu.

Osoby zaginione to osoby w różnym wieku - poprzez dzieci, młodzież po osoby dorosłe i starsze. Większość zaginionych osób odnaleziono w ciągu pierwszych 14 dni od zaginięcia. 95 % dzieci w ciągu pierwszych 7 dni wraca z powrotem do domu. Przyczyny zaginięć są mocno powiązane z wiekiem. Małe dzieci najczęściej giną z powodu nieodpowiedniej i nieuważnej opieki. Wiele zaginięć wśród młodzieży ma związek z sytuacjami, w których te osoby nie potrafią sobie poradzić z przygniatającymi ich problemami. Kłopoty finansowe, kłopoty w szkole, w domu, brak właściwych relacji z rodzicami i rówieśnikami często sprawiają iż młodzi ludzie decydują się na ucieczkę z domu. Kłopoty w pracy, konflikty w rodzinie i kłopoty finansowe, depresja – to najczęstsze przyczyny zaginięć wśród osób dorosłych. Ludzie starsi giną często z powodów kłopotów z pamięcią.

- Ludzie giną bez względu na porę roku. Faktycznie w lecie dostrzegamy zwiększoną liczbę uciekających nastolatków, jednak odnotowujemy takie przypadki również zimą. Zimą szczególnie ważne jest niezwłoczne podjęcie działań poszukiwawczych. W przypadku osób chorych i starszych każdy dzień zwłoki stanowi zagrożenie życia - tłumaczy Joanna Gogolińska, rzecznik prasowy fundacji ITAKA.

Cześć zaginięć może mieć podłoże kryminalne, wówczas zaginieni są ofiarami przestępstw, a nad ustaleniem szczegółów tych zdarzeń pracują policjanci z wydziałów kryminalnych. W przypadku kiedy z informacji przekazanych policjantom wynika, że istnieje uzasadniona obawa o życie i zdrowie osoby zaginionej uzyskane dane są natychmiast przekazywane patrolom pracującym w terenie. Wśród wykonywanych w ramach poszukiwań czynności są m.in.  zarejestrowanie fotografii osoby w policyjnej bazie danych, dokładne sprawdzenie terenu ostatniego miejsca pobytu, sprawdzenie szpitali.

Policjanci poszukując osób zaginionych patrolują tereny dworców, sprawdzają duże centra handlowe, parki, plaże; zbierają jak najwięcej informacji od członków rodziny osoby zaginionej, ich znajomych, przyjaciół. Każda informacja jest dokładnie sprawdzana i weryfikowana.

Poszukiwaniem osób zaginionych prócz policji zajmuje się także fundacja ITAKA.
- Osoba zaginiona jest rejestrowana z internetowej bazie osób zaginionych i NN fundacji ITAKA. Dzięki temu o jej zaginięciu zostaje poinformowana duża liczba ludzi na całym świecie. Właśnie na jak najszerszym rozpowszechnieniu wizerunku osoby zaginionej  polegają działania poszukiwawcze fundacji. Równolegle z nimi rodzinie zaginionego udzielane jest wsparcie specjalistów: psychologów, prawników i pracownika socjalnego. Staramy się zaopiekować bliskimi osoby zaginionej kompleksowo. Wciąż jednak najważniejszy pozostaje dla nas zaginiony. Nierzadko zdarza nam się że osoby zaginione kontaktują się z nami i pytają w jaki sposób mogą zakończyć swoje poszukiwania. Celowa utrata kontaktu to jedna z przyczyn zaginięć - tłumaczy Joanna Gogolińska, rzecznik prasowy fundacji ITAKA. Fundacja prowadzi także antydepresyjny telefon zaufania dla osób potrzebujących wsparcia. Dwa dni w tygodniu dyżurują w nim lekarze psychiatrzy przeszkoleni w udzielaniu pomocy osobom dotkniętych tą chorobą.

Osoby znajdują się po kilku dniach, tygodniach, ale również miesiącach i latach. - Wyjaśnionych zostaje około 80 % spraw osób zaginionych. W tej liczbie mieszczą się zarówno osoby szczęśliwie odnalezione jak również zidentyfikowane zwłoki – mówi Joanna Gogolińska. - Pamiętam kobietę, którą udało się odnaleźć po 8 latach. Kobieta zaginęła w 2001 roku w Wielkiej Brytanii. Zorganizowaliśmy poszukiwania na terenie tego kraju. Zaangażowały się w nie polonijne organizacje i media. Byliśmy w kontakcie z konsulatem RP w Londynie. Kontakt z zaginioną udało się nawiązać brytyjskiej organizacji Missing People, która na terenie Wielkiej Brytanii prowadzi poszukiwania osób zaginionych. Kobieta skontaktowała się z rodziną.  Tylko zaginiona wie, co się działo przez te lata i dlaczego nie utrzymywała kontaktu z najbliższymi – dodaje.

Rafał Szultk

Dnia 18 listopada 2010 roku w Dziemianach (woj. Pomorskie) zaginął Jan Duda. Ma 59 lat, 176 cm wzrostu, niebieskie oczy jest szczupłej budowy ciała. W dniu zaginięcia ubrany był w brązową, zamszową kurtkę jesienną, granatowy sweter, koszulę flanelową w niebieską kratkę, czarne spodnie dżinsowe, czarne półbuty. Jego znakiem szczególnym jest brak zęba - jedynki.

W dniu 2 stycznia 2010 roku, w Leźnie (woj. Pomorskie), zaginęła 53-letnia Petke Maria.
Ma 153 cm wzrostu, niebieskie oczy, jest szczupłej budowy ciała.
W dniu zaginięcia ubrana była w białą czapkę, czerwona kurtkę, granatowe dżinsy oraz czarne trapery.

Dnia 24 listopada 2010 roku w Sopocie zaginęła Helena Marmoziewicz. Ma 93 lata, 147 cm wzrostu i szare oczy. Znak szczególny: naczyniak nad górną wargą. Tamtego dnia była ubrana w brązowe futro w prążki, szarą wełnianą spódnice, dwa beżowe wełniane swetry, kremową podkoszulkę i niebieskie kapcie.

W grudniu 2008 r. Dariusz Kondraciuk przestał kontaktować się ze swoją rodziną, która mieszka na Lubelszczyźnie. Zaginiony mieszkał w Gdańsku. Ma 43 lata, 178 cm wzrostu i piwne oczy.

W dniu 25 czerwca 2010 roku, zaginął na terenie Malborka 57-letni pan Marian Majda.
Ma 168 cm wzrostu i piwne oczy.
W dniu zaginięcia ubrany był w koszulę flanelową z odcieniem niebieskim, czarne spodnie sztruksowe, czarne sandały, czarną czapkę z daszkiem i czarną kamizelkę.