Okiem Borowczaka: Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą

17 października minie 10 rocznica śmierci Alinki Pieńkowskiej, legendarnej działaczki Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, a prywatnie małżonki Bogdana Borusewicza, mojego przyjaciela i profesora z czasów opozycji antykomunistycznej – dzisiaj marszałka senatu RP.

Alinkę poznałem jesienią w 1979 roku w Sopocie. Przygotowywaliśmy się wówczas do obchodów rocznicy niepodległości 11 listopada i mszy świętej w Bazylice Mariackiej, którą odprawiał ks. Stanisław Bogdanowicz. Planowaliśmy oprawę naszej manifestacji, czyli treść ulotek i transparentów. Alinka zwróciła moją uwagę, bo bardzo emocjonalnie i z dużym zaangażowaniem uczestniczyła w dyskusji. Jestem dziś przekonany, że moje spotkanie z Nią zdecydowało, że mimo zagrożenia ze strony SB pozostałem czynnym działaczem Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża.

Imponowała mi jej odwaga i chęć niesienia pomocy drugiemu człowiekowi. Z tego właśnie powodu podczas strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, to właśnie Alinka, jako członkini Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, była gwarantem, że sprawa więźniów politycznych będzie rozwiązana i wszyscy opuszczą komunistyczne więzienia.

Jestem przekonany, gdyby dziś była między nami i szefowała Solidarności służby zdrowia, nigdy by nie pozwoliła aby protestujący lekarze i pielęgniarki odstąpili od łóżek pacjentów. Dla niej służba drugiemu człowiekowi była priorytetem. Wiedziała, że strajk w szpitalach z flagą Solidarności jest niezgodny z ideą Solidarności sierpniowej. Bo co to za Solidarność, która krzywdzi drugiego człowieka? Bezradnego, chorego, potrzebującego pomocy…

Wiele się mówi o kobietach Solidarności, ale jestem przekonany, że Alinka jak nikt inny, zasłużyła na to miano. Bo to właśnie Ona ze swym mężem Bogdanem mają największy wkład w narodziny Solidarności.
Jerzy Borowczak