Piotr Świąc

Już bez Piotra.

A przecież wyszedł, żeby wrócić.

Nie wrócił.

Choć wiemy, dlaczego, nie wiemy - DLACZEGO?

Czeka kamera, mikrofon, pulpit - czekają widzowie.

Żeby znów wszedł do studia, przywitał swoich widzów i gości.

Z niewymuszonym szacunkiem do rozmówców i słuchaczy.

Z przywileju który dawał mu zawód, czynił przywilej wspólny - przywilej dialogu bez potrzeby naprawiania kogokolwiek.

Można się nie zgadzać, ale trzeba wysłuchać. Można się zgadzać, ale nie wolno nie pytać.

Żaden pogląd i ogląd w demokracji nie jest racją ostateczną.

Dbał z wrodzonym taktem i osobistym polotem, by każdy w okolicy mógł czerpać z bogactwa i różnorodności opinii.

Jakby czuł, by najważniejsze było uczestnictwo w debacie, nawet sporze, uczestnictwo, które łączy a nie wyklucza.

Sensem jego dziennikarstwa było objaśnianie, poszukiwanie a nie osądzanie.

Ukrywał siebie, by innym odkrywać więcej.

Cokolwiek to znaczy, może to też znaczyć, że gdańska publiczność miała w swoich domach dziennikarza w standardzie BBC.

Miałem obowiązek być szefem Piotra.

Splendor raczej niezasłużony.

Byłem też gościem jego programów.

Za splendor ten, Piotrze, dziękuje.

Marek Formela