Andrzej Grubba

Andrzej Grubba, najwybitniejszy polski tenisista stołowy, olimpijczyk z Zelgoszczy, uczestnik igrzysk w Seulu, Barcelonie i Atlancie, gracz AZS-AWF Gdańsk, TTC Stockerau i TTC Grenzau, zdobywca Pucharu Świata w 1988 w Wuhan, dwukrotny zdobywca Pucharu Europy, sportowiec roku w plebiscycie "Przeglądu Sportowego" w 1984, pięciokrotnie wybrany sportowcem Pomorza w plebiscycie "Dziennika Bałtyckiego", laureat nagrody Fair Play Unesco.

"W wieku 30 lat oddałem Perssonowi 26 punktów w dwóch setach, a Chen Longcanowi 41 w trzech. Siedem tysięcy widzów kilkakrotnie zrywało się, by wesprzeć swojego rodaka i za każdym razem uciszałem ich zagraniem, po którym ich faworyt tylko odprowadzał piłeczkę wzrokiem.
- Z takim nastrojem mogłeś spokojnie udać się do Seulu..."


- Jak ktoś mnie znał, to wiedział, że dopiero wtedy zaczną się schody. Nigdy dobrze nie znosiłem roli faworyta, a tu nagle pojawiły się coraz poważniejsze przymiarki.
- Jeszcze w Drzonkowie ograłeś prawie całą europejską młodzież, a lekcja, którą udzieliłeś Primoracowi miała charakter kompletów profesorskich, potem... "przegrałem imprezę życia".
- Byłem rozczarowany. Cztery miesiące ostrych przygotowań, wszystko podporządkowane jednej imprezie i rezultat – szóste miejsce w deblu.
- Nie przegrałeś seta w eliminacjach, a w meczu z Perssonem ustawiłeś się w gorszej pozycji. Dlaczego?
- Nie chciałem grać z Perssonem i nie chciałem grać z Yoo Namkyu. Przychodzi Adam (Giersz - red.) po losowaniu i mówi, zgadnij z kim grasz. - Z Perssonem? - pytam. A potem? - Z Namkyu? Z wrażenia nie spałem całą noc, a rano przegrałem z Perssonem.
- Persson powiedział, że przed meczem obaj mieliście po połowie szans na zwycięstwo. Potem decydowało nastawienie psychiczne..
- Pod tym względem Joergen zawsze był odporniejszy, bo nie znał pojęcia stresu.
- Może to było tak, że złożyłeś rakietkę przed grą z Perssonem, bo nie wierzyłeś, że możesz poradzić sobie z Koreańczykiem.
- Mogę ubolewać, ale taką miałem konstrukcję psychiczną. Właściwie sam nie wytrzymywałem napięcia, gdy zaczynało mi szczególnie zależeć.
- Bodaj pierwszy publicznie powiedział to trener Derdoń.
- Niepowtarzalność igrzysk polega na tym, że to są takie same zawody, a zarazem inne, bo zdarzają się raz na cztery lata.
- Wbrew logice, a także wbrew własnym planom doczekałeś potem i do Barcelony, i do Atlanty, a gdybyś się uparł, to mógłbyś liczyć na wyjazd do Sydney.
- Żart?
- Mając 40 lat byłeś jeszcze 20. na liście światowej i w lidze niemieckiej wygrywałeś z Rosskopfem.

"Sport chyba w ogóle uprawia się z poczuciem niedosytu, a ostatnią piłkę zagrałem z Waldnerem"

- Mogliście też (z L. Kucharskiem - red.) zostać mistrzami olimpijskimi w Barcelonie. Jak się przegrywa mecz prowadząc 20:11 i 1:0 w setach?
- Sam sobie zadaję to pytanie.
- I znasz odpowiedz?
- Do dziś nie znam. Znam okoliczności, pamiętam piłki i nadal nie rozumiem.
- Zabrakło woli ataku, chcieliście przeczekać?
- Jeden, drugi błąd nie robi wrażenia. Wydaje się, że wszystko jest pod kontrolą.
- Wszystko poza... emocjami?
- Od pewnego momentu, od stanu 17, 18 punktów partia przeszła pod kontrolę rywali. Nie odbieramy serwisu jak należy, oni czują nasze poddenerwowanie, wreszcie Gatien sygnalizuje odbicie palcem przez Leszka. Leszek patrzy na mnie. Odbiłeś? Nie odbiłem! Sam musisz zdecydować! Mamy chwilę pauzy. Albo jest po wszystkim, albo gramy dalej.
- Gatien wymuszał błąd?
- Mógł w takim momencie odnieść wrażenie, że coś było nie tak. To było jedyne co mógł zrobić, skoro nie wygrał tej piłki. Leszek przyjął ten argument i nie pomógł dziesiąty meczbol - przegraliśmy drugiego seta, potem trzeciego i para Gatien-Eloi zapisała się na zawsze w naszej historii.

***

- Ostatnia piłka?
- Ostatnia.
- Trudna?
- Trudniejsza niż pierwsza.
- Dlaczego?
- Bo nic już nie można poprawić. Zostaje ślad, z którym trzeba się pogodzić.
- Czy to możliwe?
- Na pewno nie jest łatwe.