Dawno, dawno temu pan Wojciech Młynarski napisał tekst piosenki będącej rozwinięciem powiedzenia: „nieszczęścia chodzą parami”. Kończyła się ona mniej więcej tak:
„I wierzę, ja szara płotka,
zaszyta w życia szuwary,
że to największe mnie nie spotka,
bo ono nie ma pary.”
Co włączę telewizor, a nawet słuchając radia RMF Classic w czasie jazdy samochodem, coraz częściej czuję się bezsilny, jak ta szara płotka, wobec faktów, o których chciałbym wierzyć, że to tylko zły sen. W moim przydługim życiu podobne uczucia miałem w drugiej połowie roku 1981. Tak jak wtedy, tak i teraz cały czas wierzę, że największego nieszczęścia nie będzie. Chociaż czasami myślę, że już było?
W matematyce pojęcie wartości największej jest zdefiniowane lokalnie w pewnym otoczeniu punktu. I wtedy, te wartości największe mogą być w kilku punktach na osi czasu. (Sinusoida ma ich nieskończeni wiele).
Aktorzy naszej sceny politycznej we wszystkim co robią powołują się na dobro Ojczyzny, dobro Polski. Ojczyzna i demokracja, to słowa wytrychy mające usprawiedliwić mniejsze lub całkiem niekiedy duże świństwa.
Prawie sto lat temu na osi lat historii Polski Jan Kasprowicz (1860 – 1926) tak pisał między innymi:
…”Widziałem, jak miedzy ludźmi
Ten się urządza najtaniej,
Jak poklask zdobywa i rentę,
Kto krzyczy, że żyje dla Niej.”
Chciałbym, żeby jakiekolwiek skojarzenia z czymkolwiek co wydarza się teraz, po stu latach były tylko snem i obudzą się w XXI wieku w świecie demokratycznie rządzonym przez mądrych ludzi, co mają „tak za tak – nie za nie – bez światłocienia”. (C.K.Norwid 1821 – 1883).
A tymczasem słyszę za każdym razem, że trzeba przestrzegać prawa i jedni drugim łamanie prawa zarzucają. I im kto goręcej zapewnia, że stoi na straży przestrzegania prawa, tym bardziej jest z tym prawem na bakier i słoma zdeptanego prawa mu z butów wychodzi.
Pisanie tekstu przerwałem w grudniu 2016. W okresie, który minął w polityce niewiele się zmieniło, praktycznie jak było tak jest. Ale zmarł Wojciech Młynarski i to jest ważne wydarzenie.
W 1967 roku byłem z Maleństwem na recitalu pana Wojciecha w Audytorium Maksimum Uniwersytetu Warszawskiego, na którym śpiewał również teksty przygotowane na festiwal w Opolu. Na pewno była – wśród nich piosenka o wczasach w „góralskich” lasach , ale i chyba o komórkach do wynajęcia. Piosenki Młynarskiego, Osieckiej, Kofty, Przybory towarzyszyły nam przez całe życie i długo jeszcze będą z nami, bo pieśni te nie umarły. I tak się zdarzyło, że Wojciech Młynarski obchodził 40 – lecie debiutu i jubileuszowy recital odbył się w Teatrze Polskim. Byłem gościem Jubilata jako Sekretarz Stanu w Ministerstwie Edukacji i organizatorzy pozwolili mi wystąpić na scenie dla złożenia gratulacji.
Przypomniałem Panu Młynarskiemu ten występ sprzed lat, na którym byłem z wówczas jego koleżanką na studiach polonistycznych na UW, a obecnie moją żoną, która jest na galerii na obecnym koncercie.
Wręczyłem też Panu Wojciechowi „Duszę” – pluszaka z moich konkursów plastycznych.
Wojciecha Młynarskiego już nie ma wśród nas, ale zostały jego piosenki i wiara w to, że największe nieszczęście nas nie spotka, bo ono nie ma pary.
Franciszek Potulski
- 19/04/2017 20:45 - Artur S. Górski: 7.30 Pendolino do prezydentury
- 11/04/2017 07:52 - Latarką w półmrok: Kurator szkoli prezydenta
- 08/04/2017 10:23 - Akapit wydawcy: Zdrowa pensja
- 08/04/2017 10:19 - Sopockie co nieco: Obywatelskie warchoły?
- 05/04/2017 19:33 - Akapit wydawcy: Los człowieka bez partii
- 30/03/2017 19:09 - Latarką w półmrok: Korol na mieliźnie
- 30/03/2017 19:06 - Sopockie co nieco: Panika w samorządach?
- 16/03/2017 08:16 - Akapit wydawcy: Rzeź gdańskich baranów
- 16/03/2017 08:13 - Sopockie co nieco: Radni zaradni czy bezradni?
- 09/03/2017 21:03 - Gazeta Sopocka: Kąpiel Karnowskiego "w sopockim ścieku"