Formela: Z podania Andrzeja Grubby...

Spełniło się marzenie Andrzeja Grubby. Wielka tenisowa impreza odbyła się w jego rodzinnym mieście. Jego wielki sportowy przyjaciel, Joergen Persson, w wieku 45 lat wygrywa z mistrzem świata Wernerem Schlagerem i przegrywa po twardym boju z Timo Bollem, jedynym europejczykiem, którego boją się Azjaci.

Jest w tym jakaś szczypta melancholii. W 1988 roku w Wuhan Andrzej po kolei i do zera eliminował chińskich arcymistrzów, a w finale zmaltretował najwybitniejszego z nich, Chen Longcana, wcześniej nie oddał seta w grupie Perssonowi. Teraz Boll, jak wtedy Grubba, straszy Chińczyków, ale musi uważać na Perssona. Tego samego, który 25 lat temu w Pradze operując bardzo szybkim, płaskim bekhendem najpierw wyeliminował w półfinale Andrzeja, a potem wygrał z Leszkiem Kucharskim.

Dziesięć lat później, też w Pradze, Persson w parze z Waldnerem, wygrali finał debla z Andrzejem - miał wtedy 38 lat - i obiecującym singlistą, ćwierćfinalistą mistrzostw świata w Tiancin, Lucjanem Błaszczykiem.

Dziś Błaszczyk kończy - z poczuciem niedosytu? -  karierę, a Persson odbiera srebrny medal. Polski tenis stołowy nie jest dzisiaj w ofensywie. Nie wzbudza publicznych emocji, nie pisze nowej epickiej historii, jak Grubba, Kucharski i Stefan Dryszel, których mecze w superlidze wypełniały hale w Olsztynie, Poznaniu, Katowicach, Łodzi. Dziś pingpong znalazł się nieco obok, ale mistrzostwa Europy przywracają mu rezonans, a dawna świetność zyskuje współczesne znaczenie.

To sukces Ryszarda Weisbrodta, prezesa PZTS - prezesa z konieczności po zaskakującej dezercji poprzednika, prezesa, dla którego pingpong jest życiową pasję, a nie koniunkturalną trampolinką polityczną. Przygotował imprezę, która puentuje drogę tenisa ze świetlicy na wielkie areny, puentuje marzenia pokolenia Andrzeja.

To jest ta ostatnia piłka, którą Ryszard Weisbrodt i jego zespół zagrali z podania Andrzeja Grubby.
Marek Formela