Akapit wydawcy: Zapach pieniędzy

Podtekst tego śledztwa jest dla prezydenta smrodliwy. Łatwo wyliczyć, ile Paweł Adamowicz zarabiał w urzędzie, ile zarobił w radzie nadzorczej portu, w której początkowo chciał zasiadać honorowo, co nie było rozsądne. Ile wreszcie wypłaciła mu niemiecka spółka GPEC, a wypłaciła dobrze ponad 0,5 mln złotych, co uczyniło prezydenta Gdańska najlepiej wynagrodzonym nad Motławą promotorem sprzedaży firmy komunalnej z Gdańska holdingowi komunalnemu z Lipska, którą to transakcję prezydent nazywał publicznie prywatyzacją. I jak widać w oświadczeniach majątkowych, prezydent sytuując się w radzie nadzorczej sam siebie uczynił prywatnym beneficjentem tej transakcji. Trzeba wierzyć, że 753 tys. złotych prezydent gdzieś zarobił, komuś dobrze doradzał, udzielał wykładów albo konsultacji, może w kraju, może w Hajfie, może na misjach gospodarczych, a z nadmiaru obowiązków nałożonych na gminy przez rząd po prostu zapomniał o podpisanych umowach i wykonanych czynnościach. Strach pomyśleć coś innego. Ale prokurator musi...

Milczenie prezydenta jest kłopotliwe dla jego pracodawców. Tylko bowiem Antoni Pawlak jego osobisty spiker, też na utrzymaniu gdańszczan, a nie spółki AZ Medica, uważa, że to prywatna sprawa Pawła Adamowicza, polityka z mocy prawa zobowiązanego do skrupulatnego sprawozdawania stanu swojego dobrobytu. Jest on bowiem plenipotentem obywateli a nie ich właścicielem. Nie myląc się ani o centa co do  swoich zobowiązań kredytowych, nie powinien prezydent Gdańska mieć kłopotów z opisaniem źródeł swego dostatku. Nie z każdego bije 753 699 złotych i 40 groszy. To w kwestii transparentności, którą prezydent uwielbia się dekorować.

Marek Formela