Puste miejsca

Pustynia według Wikipedii to teren o dużej powierzchni pozbawiony zwartej szaty roślinnej wskutek małej ilości opadów i wysokich temperatur. Pustynie zajmują jedną piątą powierzchni Ziemi i są niezamieszkane. Ze względu na brak roślinności nic nas nie rozprasza, brak zabudowań powoduje, że nie mamy się gdzie ukryć, a wszechogarniająca cisza zmusza do skupienia. W sensie symbolicznym pustynia jest miejscem ogołocenia, objawienia tego co istotne, stanięcia w prawdzie. W życiu każdy, prędzej czy później przechodzi przez swoją pustynię i jest to zazwyczaj wyprawa samotna, która następuje po traumatycznych przeżyciach. Na pustyni walczymy z pragnieniem, zmęczeniem, niewygodą. W sensie duchowym prowadzimy walkę z samym sobą, jest to czas obrachunku z własnymi czynami, czas wzięcia odpowiedzialności, czas walki o nowe życie. Na taką podróż, na swoją pustynię zabiera widzów Julia, bohaterka spektaklu „Puste miejsca”, którego premiera odbyła się 2 lutego 2024 r. na scenie Teatru Wybrzeże – Stara Apteka.

Pustynia jest tu zarówno symboliczna, wewnętrzna, jak również całkiem realna -stanowi scenografię i miejsce akcji. Do wyruszenia na pustynię zmusza Julię jej alter ego Julia 2, przeprowadza ona bohaterkę przez jej niedawne przeżycia , z których nie potrafi się otrząsnąć. Julia straciła dziecko. Ciąża zakończyła się w piątym miesiącu tragicznie. Wobec zagrożenia życia matki i dziecka przeprowadzono aborcję – Julia urodziła martwe dziecko. Była to wspólna decyzja, jej i męża, a mimo wszystko Julia nie może się z tym pogodzić. Nic nie jest w stanie zapełnić pustki jaką czuje. Na scenie powoli odkrywamy jak do tego doszło, obserwujemy cały ciąg zdarzeń od poczęcia aż do tragicznego końca. Julia po kolei rozprawia się z własnymi emocjami, uwalniając dręczące ją demony. Towarzyszą jej bliscy: mąż, rodzice, siostra, przyjaciółka. Przebywa również w szpitalu gdzie styka się z różnymi postawami personelu od współczującego do bezdusznego. Po wielkiej stracie jaka staje się jej udziałem nikt nie jest w stanie jej pomóc ona sama musi przejść czas żałoby, czas poszukiwania sensu. Po głębokiej analizie i przeżyciu jeszcze raz emocji towarzyszących stracie następuje pogodzenie, akceptacja śmierci syna i wyzwolenie. Teraz można żyć dalej. Julia odzyskuje spokój. Nic nie jest w stanie wypełnić pustki po stracie, ale można, a nawet trzeba żyć dalej - tak w jednym zdaniu można by podsumować spektakl.

Oczywiście byłoby to bardzo płytkie, ponieważ przeżywając razem z bohaterką jej rozterki ulegamy różnym emocjom: rozpaczy, radości, smutku, żalu, bezradności i to te emocje stanowią wartość „Pustych miejsc”. To one powodują, że przestajemy być obojętni wobec czyjegoś nieszczęścia, czyjejś straty, uwrażliwiają nas na potrzeby innych, pozwalają towarzyszyć im na pustyni. Problem pokazany przez twórców dotyka wielu par i w nawet w dobie rozwoju nauki pozostaje nierozwiązany, co pokazuje jak jest ważny. Strata kogoś bliskiego, w szczególności dziecka zawsze jest ogromną tragedią, na którą nie sposób się przygotować, ale trzeba umieć sobie z nią poradzić. Twórcy spektaklu „Puste miejsca” pokazali te zmagania.

Autorką dramatu jest Claudia Cedo autorka sztuk teatralnych, dyrektor Teatru w Barcelonie i psycholog jednocześnie. Uświetniła swoją obecnością premierę. Wyreżyserowała go Lena Frankiewicz, o muzykę zadbał Miłosz Pękala. za pustynną scenografię odpowiada Agata Skwarczyńska, aktorów ubrała Alicja Kamaj. Znakomite role zagrały obie Julie czyli Katarzyna Dałek i Dorota Androsz. Na wyróżnienie zasługuje też Sylwia Góra grająca wiele postaci i wyposażająca je w różne charaktery. Marzena Nieczuja Urbańska, Krzysztof Matuszewski i Piotr Biedroń wspaniale uzupełniają zespół aktorski.

„Puste miejsca” to przedstawienie trudne, poruszające ważki problem i dotykające głębokich uczuć, nie należą do rozrywki łatwej i przyjemnej, niemniej warto wybrać się do Teatru Wybrzeże aby je zobaczyć.

Małgorzata Zalewska