Małgorzata Ostrowska: Trzonem są zawsze ludzie, których łączą poglądy i idee, chęć wspólnego działania

Z Małgorzatą Ostrowską z SLD – posłanką na Sejm II, III, IV i V kadencji, byłą wiceminister skarbu i wiceminister gospodarki rozmawia Karolina Rabiej.

– Przysłuchując się Pani dyskusji z Janem Guzem podczas panelu w ramach seminarium "Związki zawodowe a socjaldemokracja. Pomiędzy sojuszem a nieporozumieniem" zastanawiałam się czy SLD lubi OPZZ i czy OPZZ lubi SLD i na ile możliwa jest współpraca?

Małgorzata Ostrowska: Lubimy się bardzo, bo jesteśmy przyjaciółmi od lat. Wielu polityków kiedyś było związkowcami, a część posłów, że tak powiem byłych związkowych, wróciło do pracy w związku, także współpraca jest pewna. Kiedy się kłócimy, to się kłócimy, ale to nie chodzi o relacje ludzkie, tylko o pomysły na różne rozwiązania. Jest pełna, moim zdaniem, może nie symbioza, bo to za dużo powiedziane, ale wola pracy wspólnej.

– Osiąga Pani bardzo dobre wyniki wyborcze na Powiślu w każdych wyborach, ale wygląda to trochę na daremny wysiłek. Co się teraz dzieje z Sojuszem Lewicy Demokratycznej, w jakiej jest kondycji?

Małgorzata Ostrowska: Nie jest to daremny wysiłek, bo jednak uczestniczyłam w wyborach przez lata nie tylko na tym swoim Powiślu, tak jak to Pani nazwała, ale też w Gdańsku i w całym okręgu wyborczym do parlamentu. Uważam, że po to, żeby być i chcieć uczestniczyć w polityce  trzeba pracować, stawać do wyborów, dać się oceniać, bo ludzie nas znają i wiedzą komu zaufać, a komu nie. Stąd ta dobra ilość głosów i ja nie mogę, tylko dlatego, że lewica jest w gorszej kondycji się od niej odwrócić. Właśnie teraz trzeba dać z siebie jak najwięcej. Po to startowałam i startować będę, jeśli jeszcze ktokolwiek mnie o to poprosi [śmiech]. Na razie czuję się jeszcze na siłach i jeżeli tylko mogę to przyuczam młodszych, przygotowuję sobie następców i, co najważniejsze, skutecznie, bo mam świetnych ludzi i z tego się cieszę. Uważam, że cały czas trzeba uczyć i wtedy można, po latach, oczekiwać efektów, bo nie są one zauważalne od razu.

– Jesienią Krzysztof Gawkowski organizuje duży Kongres Lewicy, nawiązujący do tego, który 2 lata temu przygotował Józef Oleksy. Czy uda się osiągnąć porozumienie w lewicy na co dzień, czy tylko takie jednorazowe wydarzenia wyczerpują temperament partii?

Małgorzata Ostrowska: Jeżeli powściągną się niektórzy liderzy, czy pseudo-liderzy, bo tych, którzy noszą buławę w kieszeni w każdej partii jest najwięcej, jeżeli powściągną swoje osobiste ambicje i naprawdę będzie im zależało, żeby lewica miała coś do powiedzenia w kraju, to wtedy się to uda. Jeżeli przeważą czysto partykularne interesy, to nie. Ja jestem przekonana, że większość ludzi chce wyjść z tego dzisiejszego niebytu. Coraz lepiej się organizujemy, spotykamy się, ta aktywność wzrasta z dnia na dzień, więc jestem dobrej myśli. Warunek jest taki, żeby wszyscy niecierpliwi karierowicze, niespełnieni liderzy, bo takich też trochę jest, którzy sądzą, że im się więcej należy, na razie sobie odpuścili i pozwolili pracować tym, którym zależy na całej formacji.

– Na Pomorzu lewica nie ma radnych w sejmiku, w radach miast też jest ich mało albo nie ma ich w ogóle, ale przykład Malborka i Marka Charzewskiego pokazuje, że można wygrać w wyborach bezpośrednich. Co trójmiejska lewica może zrobić, żeby zyskać zaufanie i uznanie wyborców?

Małgorzata Ostrowska: Marek Charzewski jest burmistrzem Malborka, są radni w mieście, są i radni w powiecie. W Trójmieście trzeba pokazywać więcej fajnych ludzi lewicy, bo tutaj tacy są, naprawdę jest duże zaplecze lewicowe. Część się angażuje w życie partii, ale część nie, a trzeba być aktywnym. Gdańsk jest trochę rozleniwiony. Ja jak zaczynałam tworzyć socjaldemokrację, jeszcze wtedy w Elblągu, to nie tworzyłam partii jako takiej, tworzyłam chyba 13 różnego rodzaju stowarzyszeń. Gromadziło się ludzi wokół jakiejś idei, jakiejś sprawy do załatwienia. Potem z tego tworzyli się potencjalni działacze partyjni, ale też przecież nie wszyscy, bo nikogo się nie przymusi do takiej działalności, albo ktoś tego chce albo nie. Wtedy też nie byliśmy u władzy, tylko w opozycji. Przyszli ci, którym były bliskie idee. Każda partia, gdy jest u władzy, jak magnes przyciąga takich, którzy przy okazji chcą załatwić swoje sprawy. Trzonem są zawsze ludzie, których łączą poglądy i idee, chęć wspólnego działania. W Gdańsku to jest, ale tutaj jest też bardzo duża oferta, bo tu funkcjonują praktycznie wszystkie partie, a do tego jeszcze dosyć silne stowarzyszenia lokalne i stąd może tych aktywnych ludzi wielu się nie ostało, ale ja jestem optymistką i patrząc na to, co się dzieje, nie jest źle.

– Mówiła Pani podczas seminarium, że lewica była zbyt pragmatyczna w swoich działaniach. PiS, proponując rozwiązania, które teoretycznie mogła zaproponować lewica, wygrał wybory.

Małgorzata Ostrowska: Lewica, z czysto historycznych przesłanek, zawsze sobie mówiła, że trochę jej mniej wolno. My byliśmy bardzo ostrożni w podejmowaniu różnego rodzaju rewolucyjnych zmian, między innymi po to, żeby społeczeństwo zobaczyło w nas ludzi rozsądnych i odpowiedzialnych, którzy nie chcą nic psuć. To się udało. Stąd dwukrotne rządy SLD, bo ludzie nam jednak zaufali. Ale właśnie wtedy przyjęliśmy już bardzo merytoryczną, odpowiedzialną postawę – budżet musi być zrównoważony, musi być mniejszy deficyt – tak, żeby bezpiecznie przeprowadzić państwo. Potem był cały okres, kiedy musieliśmy umiejętnie spełnić kryteria z Maastricht po to, żeby się dostać do Unii Europejskiej. To była tytaniczna praca, oczywiście to nie tylko SLD, bo i wcześniejszych ekip także, ale apogeum tego przypadało akurat na nasze rządy. Doszła do tego poprawność europejska, którą też chcieliśmy zachować, żeby być wiarygodnym członkiem Unii Europejskiej. To wszystko razem sprawiło, że byliśmy tacy bardzo porządni, odpowiedzialni, pragmatyczni i nie sililiśmy się, czy nawet w pewnym momencie się baliśmy, by naruszyć ten spokój jakimiś nowymi propozycjami typu 500+. Pewnie, że to jest program bliski lewicy, bo zależy nam na tym, żeby ludzie mieli jak najlepiej, aby rodzinom wiodło się dobrze, ale my zawsze sądziliśmy, że nas na to jeszcze nie stać, najpierw trzeba zarobić. Było to z naszej strony takie liberalne, może ktoś powie skrzywienie, ale wyznawaliśmy zasadę, że żeby dać, trzeba najpierw zarobić. Ta odpowiedzialna bardzo, ale jednak, ostrożność spowodowała, że te hasła czysto socjalne zostały w tej chwili przejęte przez PiS. Należy jednak pamiętać, że my przejmowaliśmy rządy, kiedy była słynna Dziura Bauca. Mieliśmy taki program dochodzeniowy do wzrostu poziomu gospodarczego 1-3-5 i na takim poziomie to zostawiliśmy, co jest ogromną zasługą lewicy. Pamiętam jak kanclerz Schroeder kiedyś mówił, przestrzegając Leszka Millera, jeszcze przed wprowadzeniem Polski do Unii Europejskiej, że partia wodza, który wprowadza państwo do Unii z reguły potem przegrywa, bo pojawiają się ograniczenia. Tak się tutaj stało. Czy tego trzeba żałować? Nie, ja się cieszę, że jesteśmy w Unii Europejskiej. Skok cywilizacyjny dzięki środkom unijnym jest niesamowity. Mieliśmy pecha, że nie mogliśmy spijać sukcesu z tych owoców, ale przygotowaliśmy grunt następnym rządom. W imię interesu Polski to świetna sprawa, która zapisze się w historii.

– Czy SLD ma szansę się odrodzić?

Małgorzata Ostrowska: Ma, bo cały czas jest. To nie był najlepszy pomysł, żeby bratać się z całą koalicją lewicową. Trzeba było startować nam samym, wtedy bylibyśmy w Sejmie, a PiS nie miałby większości parlamentarnej, byłaby trochę inna sytuacja. Z drugiej strony może czasami też warto dać jednej partii rządy, żeby poniosła pełną odpowiedzialność. Myślę, że w następnych wyborach parlamentarnych będziemy w Sejmie, a ja zrobię wszystko, żeby dopomóc i myślę, że moje koleżanki i moi koledzy też.