Wybaczcie, panowie, ale właśnie (raczej) odpadliście z wyścigu po tytuł - Lechia nie daje rady Ruchowi

Przewaga jakościowa – była. Przewaga w posiadaniu piłki – była. W celnych strzałach – też. W bramkach? Tu już klapa. Lechia potwierdziła, że większego lesera na wyjazdach chyba w lidze nie ma. Grając nawet ultraofensywnym ustawieniem nie umiała odmienić losów spotkania. Jak zatem myśleć o mistrzostwie? Raczej trudno. Zwłaszcza kiedy do tego dokłada się samobója.

* * *

Ruch Chorzów: Libor Hrdlicka, Łukasz Surma, Patryk Lipski, Jarosław Niezgoda (Jakub Arak 85'), Łukasz Moneta, Michał Koj (Paweł Oleksy 82'), Martin Konczkowski, Miłosz Przybecki (Miłosz Trojak 90'), Maciej Urbańczyk, Michał Helik, Rafał Grodzicki

Lechia Gdańsk: Dusan Kuciak, Paweł Stolarski, Mario Maloca, Joao Nunes, Jakub Wawrzyniak, Ariel Borysiuk (Lukas Haraslin 60'), Simeon Sławczew (Sebastian Mila 78'), Milos Krasić, Rafał Wolski, Gino Van Kessel, Flavio Paixao (Marco Paixao 60')

Bramki: Stolarski (51' – sam.), Niezgoda (67') - M. Paixao (62')

* * *

Piotr Nowak, mimo kilku przymusowych absencji, miał naprawdę z kogo wybierać. Z niespodzianek trzeba zaznaczyć dwie sprawy – Paweł Stolarski zamiast Grzegorza Wojtkowiaka oraz Joao Nunes za Rafała Janickiego. Ustawienie taktyczne to tak naprawdę 4-3-3, bez nominalnego napastnika, którego tak naprawdę w Chorzowie od pierwszego gwizdka zabrakło – kartki i kontuzja. Ciekawie to wyglądało na papierze, ale pytaniem było czy zda egzamin na murawie. Wiadomo przecież, że Lechia na wyjazdach to zawsze wielki znak zapytania.

Mimo że pierwsza część meczu mogła się podobać, bo było tempo, szybkie wymiany piłki, pojedynki szybkościowe i całkiem sporo jakości, to tak naprawdę minęła ona bez większej historii. Lechia kontrolowała spotkanie wymieniając, w swoim stylu, milion podań i na wszelkie sposoby próbowała próbowała sforsować zasieki Ruchu. Ruchu, który nie wyglądał też jak zespół walczący o utrzymanie, a jak solidny ligowiec. Gospodarze szukali swoich szans w kontrach. Raz było wyjątkowo blisko, kiedy pod koniec pierwszej połowy dośrodkowanie Lipskiego wykończył Niezgoda, ale na posterunku był nie kto inny jak Dusan Kuciak. Gdańszczanie zaś stosowali wymienność pozycji, szukali elementu zaskoczenia, ale cały czas wszystko było na pół gwizdka. A to złe wykończenie, a to niezrozumienie czy wyjście na pozycję w nieodpowiednim momencie. Kibicom spotkanie mogło się podobać, bo sporo się działo, ale w Gdańsku mieliśmy prawo kręcić nosem.

Nad początkiem drugiej połowy można było spuścić zasłonę milczenia. Nie różnił się niczym sprzed przerwy poza tym, że w 51. minucie bardzo dobrze grający do tej pory Stolarski... walnął samobója. Po dośrodkowaniu Patryka Lipskiego idealnie przyłożył głowę. Problem w tym, że piłka poszła w złą stronę. Ruch, kiedy wychodzi na prowadzenie, jest bardzo trudny do pokonania. Pachniało drugą porażką gdańszczan z rzędu. Bo chorzowianie raczej nie mieli zamiaru rezygnować z postawionych od pierwszej minuty zasiek.

Lechiści, jak to mają w zwyczaju, kiedy przegrywają, nie potrafią szybko się otrząsnąć. Popełniali sporo błędów zwłaszcza w przyjęciu i nie potrafili w nieprzewidywalny sposób przedostać się pod bramkę gospodarzy. W związku z tym nic dziwnego, że Piotr Nowak posłał na boisko Lukasa Haraslina za Borysiuka i wracającego po kontuzji Marco Paixao za swojego brata. Trzeba było bardziej zaatakować. I co? Wejście smoka! Szybka akcja Krasić-Haraslin-Paixao i w 62. minucie mieliśmy remis przy Cichej. Ten stan trwał tylko pięć minut. Ku zaskoczeniu na prowadzenie ponownie wyszli gospodarze. Niedokładne podanie Krasica zamieniło się w kontrę – Moneta podał do Niezgody, a ten z dziesiątego metra pokonał Kuciaka. No cóż... Mimo dużo większej jakości poszczególnych graczy, gdańszczanie znów pokazywali swoją najgorszą cechę na wyjazdach – roztrzepanie. Nic więc dziwnego, że Ruch dalej szukał kolejnych kontr, aby dobić rywala, który mimo że bardzo chciał, nie umiał stworzyć sobie stuprocentowej sytuacji.

Nowak postawił wszystko na jedną kartę – zdjął ostatniego defensywnego pomocnika, Sławczewa i posłał w bój Sebastiana Milę. Zatem zostało czterech obrońców i sześciu zawodników stricte ofensywnych. Jeśli w ten sposób nie uda się strzelić przynajmniej jednej bramki, to marzenie o mistrzostwie można sobie chyba włożyć między bajki.

I tak też trzeba zacząć myśleć. Piotr Nowak ma spory ból głowy i chyba czas zacząć rugać swoich zawodników za to, że są kompletnymi pierdołami. Nie bójmy się tego powiedzieć. U siebie nie trudno jest wygrywać, ale jeśli myśli się o najwyższych celach, trzeba to robić także na obcym terenie. Tak, jak Lech Poznań i chyba warto zacząć w Gdańsku brać z nich przykład, bo swoich rywali miażdżą przede wszystkim bramkami, a nie tylko posiadaniem piłki. Sensacja w Chorzowie stała się faktem, a lechiści po raz kolejny pokazali, że są mistrzami we frajerskim przegrywaniu spotkań.

Patryk Gochniewski