Nie w naszym imieniu - wiedźmy lakierowane

Dzisiaj do indywidualnego myślenia zainspirowały mnie teksty w miesięczniku Zwierciadło, przywiodły mnie do formułowania odkrywczych wniosków – ale na inne połoniny ludzkiego wędrowania tu i teraz.

Będąc kobietą samodzielnie i odrębnie myślącą bardzo się skoncentrowałam na temacie miesiąca „Jestem wiedźmą”. To ostatnio modny i gorący temat kobiet dojrzałych „wyzwolonych”, skupionych na sobie i na swoich potrzebach celebrytek, którym do szczęścia w niczym nie są potrzebni mężczyźni. Nauczają te zaradne, zasobne i mądre kobiety jak żyć.

Pojęcie „wiedźma” ma pochodzić od zgromadzonej przez kobiety wiedzy, tak określa się między innymi krąg kobiet z cienia Agaty Kuleszy. Dalej i odważniej definiuje to zjawisko Paulina Młynarska jako pojęcie „wiedźmuchy” - dziewuchy z wiedzą. O czarownicach powszechnie znane rzeczy z historii wieków pisze Joanna Olekszyk. Nie do końca trafnym wręcz manipulacyjnym zabiegiem jest fakt, że interpretuje to w kontekście uciemiężenia, czy odwrotnie wyemancypowania dzisiejszych kobiet, które mają świetnie radzić sobie bez mężczyzn.

Jaka jest archetypiczna wiedźma? - z tym pytaniem wychodzi do Agnieszki Kramm nadmieniona wcześniej dziennikarka Zwierciadła. Mówi się, że kobiety odzyskują swoją moc i stąd postać czarownicy powraca, według rozmówczyń pozytywnego znaczenia nabiera też znaczenie słowa „zołza”. Niezmiennie przychodzi mi tu na myśl nazwisko Lempart.

Jest jednak pewna różnica w znaczeniu powszechnego definiowania kobiety jako wiedźmy. Narzuca się tu sposób myślenia o wiedźmie jako o kobiecie”…. silnej mocnej, wyrazistej, zamaszystej, ognistej, sięgającej po to co chce, śmiejącej się głośno i dużo, kobiety, której nie da się włożyć w żadne schematy, zawsze będzie wystawać”. Diabeł i wiedźma chyba też tkwią w szczegółach.

Tak więc rozpatrując szczególne przypadki losów całkowicie współczesnych lansujących się publicznie wiedźm ta charakterystyka wygląda nieco inaczej.

Wspomniana bardzo znana z niezwyczajnych zamiłowań wiedźma Paulina Młynarska jest przykładem na pracę co najmniej doktorską. Długo by szukać przykładu, aby dopatrzeć się jakichkolwiek elementów do naśladowania dla młodych lub dojrzałych pań. No chyba, że atutem będzie fakt, że przez życie idzie bez stereotypów i bez większej busoli.

Czy jednak wszystkie chcemy być jak z reklamy „wiedźmy”, czy my śmiejące się ciszej, bardziej wyrozumiałe, empatyczne, delikatniejsze, ciepłe, mniej zamaszyste, marzące o życiu w harmonii jesteśmy z gorszej gliny. Nie dajmy się więc uwięzić w schematy wiedźmom, bądźmy sobą, nowoczesne, ale z własnymi wartościami, poglądami na życie i swoje szczęście. W chwili słabości nie dajmy się zaciągnąć na warsztaty asertywności lub coaching z wiedźmami, które nas szybko rozwiodą i zaproszą do swojego kręgu, bo wtedy ujrzymy też prawdziwe słabe strony wiedźm.

Wiedźmy jak same uczciwie mówią wiodły często nieudane życie lub bywają rozczarowane swoimi partnerami, którzy nie dorastają im przedsiębiorczością, często są nieudacznikami i wrażliwcami. Wiedźmy nie dadzą się oszukać, walczą o swoje w sądach i wygrywają lub się w końcu dogadują”. Wiedźmy znają życie, były porzucane przez mężczyzn i same porzucały.

Wiedźmy nie potrzebują takich mężczyzn zwłaszcza, gdy mają już potomstwo i zbliżają się do menopauzy.

Dla wiedźm liczy się tu i teraz , wiele z nich ma za sobą krótszą lub dłuższą terapię, czują się wreszcie sobą, nie muszą się z nikim liczyć, nie dokucza im samotność bo dookoła pojawia się sporo nowych zaciągniętych do sekty wiedźm.

Drogie panie budując krąg wsparcia mamy wybór. Nie jest mam nadzieję wykluczającym fakt, że to nie wiedźmy muszą byś wsparciem w trudniejszych chwilach obowiązkowo dla każdej mądrej kobiety. Może na przekór zołzom czy czarownicom warto postawić na anioły?

Joanna Potrykus