Oblicza sportu: Piłka w grze

Ktoś to jeszcze pamięta? Pytanie raczej do tych nieco dojrzalszych fanów, oczywiście. „Piłka w grze”. Tytuł, hasło, a może i zawołanie pewną magię przywołujące. W minionym już wieku, przez lata – na łamach „Głosu Wybrzeża” - tymże tytułem ludzi piłki witałem. Tych z murawy, tych z trybun; wszystkich po prostu. Takie poniedziałkowe dzień dobry. A oni grali, grają i grać będą. Raz radość, raz smutek niosą, a potem latami już wspomnienia tylko. No właśnie...

Ot, Lechia-Zagłębie Sosnowiec. Serial z wieloma przerwami. Raz ktoś wyżej, raz ktoś niżej. Lig bez liku przecież. Każda wizyta Zagłębia, każdy mecz z Zagłębiem nad Motławą, wciąż wspomnienia ożywia. Jakie? A no te, co to je sześć dekad temu zapisano. Było, minęło. Powspominajmy!

Kwiecień 1957. Stadion przy Traugutta, jak zawsze w tamtych latach. Pełno i głośno. No i prawie reporterski debiut niżej podpisanego. Zlecono obsługę, czekano na relację. A tu kłopot od początku. Bo co relacjonować? Do przerwy bez bramek i zawodu trybun co nieco. Bez fajerwerków! Na szczęście, druga połowa jak by inny mecz. Oto 50. minuta i strzelaninę rozpoczyna Bronek Szlagowski. 1:0! Parę minut i znów Szlagowski; nie, nie koniec to jeszcze.

69. minuta i oto hat-trick mamy. Klasyczny. Bronek zrobił swoje, ale koledzy o deserze nie zapomnieli. Najpierw Władek Musiał, a na pięć minut przed końcem jeszcze Czesio Nowicki w protokół się wpisuje. 5:0! Szaleństwo stadionu echo kilometrami niesie. Lechia, Lechia, Lechia! Rekord wspomnień w historii klubu stadion właśnie zapisuje.

Październik 2018. Znów Gdańsk, znów Lechia kontra Sosnowiec. Aha, stadion inny. Nie lasy wokół, ale bursztyn wzrok cieszy. Europejska nowość! Prawie perełka po prostu. No i te odmienione trybuny. Zmiana pokoleń. Jakby dzieci i wnuki rodziców i dziadków zmieniły. Choć nie do końca; seniorów też nie brakuje. Może nie szaleństwo, ale radość na pewno. 4:1 dla nas! Ba, tę tabelę też aż miło oglądać... Stop! Nie zapeszajmy! Szaleństwa życzę, no i piłki w grze.

Albert Gochniewski