Benefis czy bene fis

To był już drugi benefis znanego rysownika, dziennikarza, komentatora i satyryka, weterana tych dziedzin Zbigniewa Jujki. Tym razem zorganizowany przez Nadbałtyckie Centrum Kultury w Ratuszu Staromiejskim, w konwencji nieco surrealistycznej.

Przyjęło się w środowiskach twórczych organizowanie takich uroczystości przez przyjaciół jubilata. Tymczasem tu była to okazja dla różnego asortymentu estradowców do zarobienia łatwych pieniędzy. Zarówno na pierwszej (Stanisław Tym), jak i drugiej (Jarek Janiszewski) imprezie prowadzący przyznawali się do braku osobistej znajomości Zbigniewa Jujki. I skutek był przewidywalny. Jubilat siedział jak manekin na krześle, a obok toczyły się popisy na wielu poziomach. Tych wyższych i niższych niestety również. Na piątkowym spotkaniu zobaczyć zatem mogliśmy plejadę sylwetek opowiadających dowcipy, wygłaszających poezję lub jej substytut, śpiewających i grających też niestety. 

W zestawie tych, którzy nie muszą wstydzić się swojej obecności przed jubilatem i publicznością były z całą pewnością wnuczki Zbyszka, utalentowane muzycznie, ciągle uczące się w szkole muzycznej i wykonujące na benefisie całkiem ambitne utwory muzyczne. Znakomitą ludację wygłosił prof. Andrzej Januszajtis. Do udanych też należały występy dwóch zespołów, instrumentalnego tria Acoustic i wokalnego Barbershop Qartet.
Byli też dwaj znakomici koledzy "po ołówku" Julian Bohdanowicz i Henryk Sawka. 

Dlaczego użyłem słowa "surrealistyczny" do określenia wrażenia tego projektu (modne słowo klucz pozwalające nobilitować każde przedsięwzięcie), otóż posklejane skrawki nie pasujących do siebie, dziwnych przedsięwzięć twórczych i dziwnych ludzi rodem z budy jarmarcznej, w zbitce z wcale ambitnym repertuarem odrealniał całość. Zapewne był to spektakl dla prawdziwych koneserów w metalowych marynarach o złotym kolorze. Ja niestety takich mundurków nie noszę jak i reszta gości, w większości przyjaciół Zbyszka.

Zbigniew Jujka

urodził się w 1935 roku w Starym Targu na Powiślu. Jego rysunkowy debiut przypada na 1953 rok. Studia pobierał na Wydziale Architektury Wnętrz gdańskiej PWSSP. Publicysta i satyryk rysunkowy z dorobkiem kilkudziesięciu tysięcy komentarzy satyrycznych. Autor 40 albumów i z prawie 50-letnim dorobkiem w postaci "dzienniczków" zamieszczanych w Dzienniku Bałtyckim. Laureat wielu międzynarodowych nagród, w tym w Montrealu, Berlinie, Ankonie, Bordigherze, Knokke-Heist, Skopie i Tokio. Wielokrotny laureat Złotej Szpilki.
W roku 1998 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W roku 2000 otrzymał nagrodę Eryka i dwakroć Błękitnego Melonika Charliego (2003 i 20004). Nagroda Pomorska to rok 2006, tenże rok przynosi Mu odznakę Pro Ecclesja et Populo oraz medal Gloria Artis.
MacieJ Kostun
Fot. Maciej Kostun