Profesor Przybylski

Nie ma już Wojtka.

Nie wyprowadzi swojej drużyny na żaden mecz - każdy ważny choć nieważny.

Nie otworzy urodzinowego spotkania pamięci Andrzeja Grubby.

Nie przemówi ze środka boiska do jego uczestników.

Nie kopnie pierwszej piłki noworocznym zwyczajem.

Nie otworzy jako rektor nowego roku akademickiego AWFiS.

Nie usiądzie w loży szyderców.

Nie wpadnie na zwyczajowy przedpołudniowy piknik piłkarski.

Zawsze to wszystko robił.

Fajny gość.

Swój Chłop.

CHŁOP.

No taki miał pseudonim.

Trochę satyryczny - przede wszystkim życzliwy.

Łączyła nas piłka.

I wspólna do siebie życzliwość.

"Panowie, piłeczką, gramy piłeczką".

Cała prawda o futbolu.

Dla lekkoatlety, wioślarza, dżudoki i... piłkarza.

I jeszcze ta: "ładnie biegasz, ale piłka się nie poci".

Czynił dobro postępkami drobnymi, ale licznymi.

Wiele drobnych mogło dać jeden większy.

Bo dopiero wiele dobrych zagrań tworzy dobry mecz.

Tak postrzegał uczelnię. Dzieło zbiorowe.

Jako zespół, który jest ważniejszy od każdego, kto go tworzy.

Odbudował jej wewnętrzną harmonię.

Miał przy tym, trochę jak Kazimierz Górski, talent rękodzielnika.

Sportowcom wybitnym, jak Irenie Szewińskiej, nie szczędził uznania.

Sportowcom mniej wybitnym jak my, lecz wybitnie ambitnym - pozwalał ścigać piłkę, która się nie poci.

Za tę wyrozumiałość będziemy Wojtkowi, Profesorowi Przybylskiemu, zawsze wdzięczni.

Wojtek, CHŁOPIE, zagramy teraz dla Ciebie.

Marek Formela