Koperski: Marszałek senatu robi z gęby cholewę?

Z Romualdem Koperskim, reportażystą, fotografem, podróżnikiem, przewodnikiem po Syberii, pianistą rozmawia Artur S. Górski   

- Fundacja Romualda Koperskiego zaprosiła polskie dzieci na wakacje do Trójmiasta. Nie byłoby  w tym może nic dziwnego, gdyby nie to, że ci młodzi Polacy mieszkają na Syberii.
Romuald Koperski: Dzieci przyjadą 12 sierpnia. Będzie to grupa 21-osobowa. Pochodzą one z dwóch ośrodków polskich na Syberii, oddalonych od siebie o 1500 kilometrów. Jeden z nich położony jest w republice Chakasji, w południowo-zachodniej części Syberii. Drugi na Zabajkalu, w Buriacji. Dzieci przyjeżdżają dzięki naszym staraniom po raz piąty. Cieszę się, że udało mi się zorganizować finanse. Ludzie darzą mnie widać zaufaniem.

- Czy ktoś z oficjeli pomógł w tym przedsięwzięciu? Czy była pomoc ze strony MSZ, Senatu i marszałka Bogdana Borusewicza, który odpowiada za łączność z Polakami za granicą, z Polonią?
Romuald Koperski: Niestety marszałek Borusewicz zawiódł po raz kolejny mimo, że je zapraszał. Jeszcze daję mu czas do przyjazdu dzieci. Przecież to on wyszedł z propozycją zaproszenia dzieci z Buriacji do Polski. Niestety to się z jego strony rozmyło. Wystosowałem pisma z prośbą o wsparcie. Pozostały bez odpowiedzi.

- Kiedy marszałek Bogdan Borusewicz miał okazję spotkać się z Polakami na Syberii?
Romuald Koperski: Bodaj we wrześniu 2010 roku Bogdan Borusewicz, jako marszałek Senatu, składał wizytę w rozmaitych regionach Syberii. Deklarował, że chciałby współpracować na kierunku Syberii, w sprawach gospodarczych i kulturalnych. Był na forum gospodarczym w Irkucku. Odwiedził z delegacją Senatu polską wieś Wierszynę, odległą o 140 kilometrów od Irkucka. Wieś liczy sześciuset mieszkańców, niemal wyłącznie pochodzenia polskiego. Borusewicz obiecał, że  Polska o rodakach na Syberii nigdy nie zapomni, że będzie ich wspierać. Tamtejsi mieszkańcy to ludzie dumni, zachowujący polski język i polską tradycję. Mam więc nadzieję, że marszałek sobie o nich przypomni. Ma jeszcze szansę i dwa tygodnie. Ja i fundacja mu ją dajemy. Nie róbmy z gęby cholewy.

- Ostatnio dużo dzieje się wokół uchodźców, głownie z Bliskiego Wschodu i Afryki. Europejczycy mają czuć się zagrożeni, przez szturmujących Kanał La Manche, dopływających do Lampedusy? Czy Polacy powinni zamknąć bramy przed uchodźcami?
Romuald Koperski: Lęki takie nie mają uzasadnienia. Strachy są wywoływane by łatwiej panować nad obywatelami, by mieć władzę. 40-milionowy naród nie powinien obawiać się dwóch tysięcy imigrantów. Nie popadajmy w nieludzki szowinizm. Przecież od stuleciu Polacy emigrowali milionami z ojczyzny i przyjmowano nas za granicą.  

- Może jednak skoncentrować się na naszych rodakach?
Romuald Koperski: To jest druga strona medalu. Jeśli mielibyśmy przyjmować to najpierw ludzi ze Wschodu, których zostawiliśmy samych sobie. Ostatnim, który ściągał licznych Polaków do kraju, był towarzysz „Wiesław” - Gomułka. Po nim nic skutecznie nie zadziało się w tej materii. Wyjazdy tam czy to Macieja Płażyńskiego, czy Borusewicza były tylko źródłem obietnic i mrzonek. Rozdawano plastikowe karty Polaków, z których nic de facto nie wynika.

- Zatem spada to zadnie na osoby prywatne i fundacje? Tak dzieje się z uchodźcami  z Syrii w Polsce. Barnabas Fund razem z Fundacją Estera zorganizowały pomoc dla   50 rodzin, które przyleciały do Polski z Syrii przez Liban…
Romuald Koperski: No proszę. Można to robić. Niestety mamy nieudolny rząd. Minister Grzegorz Schetyna nie prezentuje dyplomatycznych wysokich lotów. Nie lepszy był jego poprzednik bufon Sikorski.

- Nie mamy bać się napływu uchodźców i zagrożenia terroryzmem, ale kiedy „Nocne Wilki” w asyście polskich motocyklistów miały wjechać do Polski to afera europejska trwała dwa miesiące…
Romuald Koperski: Ten przykład też pokazuje, że ludzie zajmujący się polityką zagraniczną, a szczególnie na kierunku wschodnim, są kompletnie nieprzygotowani, albo też cynicznie realizują jakieś inne interesy. I to przeciwko współobywatelom. Tak czy inaczej nie powinni sprawować tych funkcji. Mam nadzieję, że będzie zmiana, a ich pociąg wyjedzie w końcu na boczny tor. Zasługujemy na poważne traktowanie w świecie.