Jurek, dziękujemy!

Nie żyje Jurek Hall.

Skromny, spokojny, przyzwoity.

Ponad miarę prostolinijny, uczciwy architekt lokalnej demokracji.

Pozostawał w jej cieniu z własnego wyboru.

Nie musiał, był twórcą jej przyczółków, gdy była tylko marzeniem.

Spotkaliśmy się na uniwersyteckim boisku.

Uwielbiał futbol. Miał talent i pasję. Zręczność dryblingu i nieoczywistość podań. Rozstrzygał o barwie nocnych potyczek w hali Lechii. Nie tak mocno, krzyczał wtedy Zbigniew Kruszyński, piłkarz biało-zielonych, gdy Jurka rozwiązania przekraczały jego możliwości techniczne. Zakładał od niechcenia brazylijskie siateczki i wykładał piłkę na końcowe uderzenie. Żył pełną radością, którą sama gra wnosiła w nasze życie.

Żyliśmy tą radością wspólnie, a czas pokazał, że choć z szatni UG wielu nas podążyło odrębnymi drogami, jakość tych pierwotnych emocji była przestrzenią naszej autonomii. Więc póki zdrowie pozwalało grał w meczach absolwentów, reprezentantów UG...

Dziś wiemy, że tę możliwość podążania odrębnymi drogami torował Jurek swoją ówczesną odwagą.

Raz tylko sięgnął do swojego kapitału, gdy ocenił publicznie jakość sopockiej władzy. Rozstał się z ugrupowaniem, by nie rozstać się ze światem swoich wartości.

Jeśli rację miał Camus, to wszystko co wiemy o przyzwoitości i odpowiedzialności w życiu, zawdzięczamy piłce nożnej.

Jurek, dziękujemy.

Marek Formela