Rozmowa z z Grzegorzem Strzelczykiem, wieloletnim współpracownikiem i przyjacielem prezydenta Lecha Kaczyńskiego
– Kiedy poznał pan Lecha Kaczyńskiego?
Grzegorz Strzelczyk: Pana profesora poznałem na przełomie lat 1993 i 1994, w ostatnim okresie jego pracy na stanowisku szefa Najwyższej Izby Kontroli. Bliżej mieliśmy okazję poznać się w 1995 roku, w czasie jego kampanii prezydenckiej. Wtedy po raz pierwszy ubiegał się o ten urząd. Znałem już Jarosława Kaczyńskiego i muszę powiedzieć, że obaj panowie, choć bliźniacy, różnili się od siebie bardzo. Jarosław jest człowiekiem bardzo poukładanym, konkretnym. A Lech, wprawdzie zawsze wiedział do czego zmierza i jaki cel chce osiągnąć, to jednak często w trakcie rozmowy pozwalał sobie na dygresje, najczęściej o charakterze historycznym. Lubił osadzić aktualny problem w kontekście. Był kopalnią wiedzy o historii Polski. Rozmowy z nim to były prawdziwe lekcje patriotyzmu.
– Jakie pan z tych lekcji wyciągnął wnioski?
Grzegorz Strzelczyk: Zacząłem zupełnie inaczej patrzeć na państwo. Pan profesor zawsze powtarzał, że trzeba budować pozycję Polski, także poprzez naprawę błędów naszej młodej demokracji. A tych błędów dostrzegał sporo. Pamiętam na przykład, że na początku lat 90. zachwyciłem się liberalizmem makroekonomicznym. Ta fascynacja trwała parę lat, a Lech Kaczyński strofował mnie czasem żartobliwie podczas dyskusji – „Pamiętaj, że kto za młodu nie był socjalistą, ten na starość będzie łajdakiem”. Odpowiadałem mu wtedy – „Popatrz, ty już nie młody, a nadal socjalista.” Ale poważnie rzecz ujmując, pana profesora cały czas interesowała sfera wykluczeń społecznych. Podczas kampanii wyborczej starał się odwiedzać najmniejsze gminy i miejscowości. W naszym regionie szczególną uwagę przywiązywał do zachodniego obszaru dzisiejszego województwa pomorskiego, okolic Słupska. Uważał, że tamten rejon jest najbardziej zaniedbany i zapomniany i że potrzebuje wsparcia ze strony państwa. Takich obszarów biedy powstałych po transformacji Lech Kaczyński widział w Polsce wiele. Cała ściana wschodnia, Warmia i Mazury... Uważał, że to polskie pustynie gospodarcze i trzeba dbać o te miejsca. Jego doktryną była teoria zrównoważonego rozwoju. Chodziło o to, by równomiernie, według potrzeb wspierać poszczególne województw lub gminy, a nie tylko najsilniejsze jednostki z rozwiniętym przemysłem o wysokim stopniu rozwoju.
– Spotykał się z ludźmi z tych zapomnianych miejsc?
Grzegorz Strzelczyk: Oczywiście! A ja koordynowałem te spotkania, pilnowałem kalendarza i przyznam, że na ogół byłem przerażony. Pan profesor lubił rozmawiać z ludźmi. Kiedy już spotkał się z mieszkańcami jakiejś wsi na Pomorzu, to z zaplanowanych trzydziestu minut robiła się godzina. Był gadułą, ale miał wiele interesujących rzeczy do powiedzenia i ludzie lubili go słuchać.
– Czy poza tymi politycznymi i typowo roboczymi kontaktami, przyjaźniliście się prywatnie?
Grzegorz Strzelczyk: Tak. Rozmawialiśmy o swoich rodzinach. Interesował się, jak córce idzie nauka w gimnazjum. Ona była pierwszym rocznikiem, który otworzył ten eksperyment edukacyjny w Polsce i pan prezydent pytał, czy te szkoły to dobry pomysł. Sam z kolei prosił mnie w czasie kampanii w roku 1995, abym pomagał jego żonie, pani Marii w opiece nad ich córką, Martą, która wówczas kończyła podstawówkę, kiedy on będzie w podróżach związanych z kampanią prezydencką. Rozmawialiśmy o wielu sprawach, także prywatnych, ale te rozmowy chciałbym zachować w swojej pamięci dla siebie.
– A jak radził sobie ze sprawowaniem urzędu głowy państwa, nie jako mąż stanu, ale jako zwykły człowiek?
Grzegorz Strzelczyk: Lech Kaczyński był człowiekiem, który bardzo dbał o formę i o przestrzeganie zasad. Któregoś razu umówił się ze mną w restauracji sejmowej. Przyszedłem prosto od codziennych zajęć, ubrany, o ile pamiętam, w dżinsowe spodnie. Kiedy zjawił się pan prezydent, od razu zwrócił uwagę na mój strój i powiedział, że nie skoro się spotykam z prezydentem w miejscu publicznym, powinienem bardziej zadbać o formę. On bardzo starał się, nie dać pożywki nikomu, a zwłaszcza mediom do ataków. Niestety, media traktowały go źle i mam wrażenie, że czasem rzeczywiście czuł się zaszczuty. To go bardzo bolało.
– Jaką spuściznę pozostawił po sobie Lech Kaczyński?
Grzegorz Strzelczyk: To, co teraz wysuwa się na pierwszy plan, to fakt, że cały świat dowiedział się o Katyniu. Na pewno śmierć tylu ludzi, a wśród nich pary prezydenckiej, jest za to ogromną ceną i stanowi dotkliwą stratę, ale Katyń przedostał się do świadomości całego świata. Pan prezydent chciał tego, ale nie mógł wiedzieć, że stanie się to takim kosztem. Oczywiście, także Muzeum Powstania Warszawskiego i rozpowszechnianie wiedzy nie tylko wśród młodych pokoleń Polaków, ale i gości z zagranicy, to duża zasługa Lecha Kaczyńskiego. Pan prezydent ma naprawdę sporo zasług w budowaniu silnego i pozytywnego obrazu Polski oraz informowaniu społeczności międzynarodowej o historii i roli naszego kraju w rozwoju Europy i świata. To, co nazywa się polityka historyczną, przekłada się na wymierne korzyści we współczesnej pozycji Polski na arenie międzynarodowej. Myślę, że Polacy to docenią. Zresztą, już doceniają, co przecież widać w ostatnich paru dniach na ulicach Warszawy i przed Pałacem Prezydenckim.
Rozmawiał Dariusz Olejniczak
- 19/04/2010 11:01 - Gdańszczanie pożegnali Lecha i Marię Kaczyńskich
- 19/04/2010 09:41 - Andrzej Jaworski o Annie Walentynowicz: Patriotka o matczynym sercu
- 18/04/2010 21:30 - Wspólne ogladanie niedzielnych uroczystości na Placu Solidarności - foto
- 18/04/2010 20:29 - Janusz Śniadek: Przypomniałeś nam, co to znaczy być Polakiem
- 18/04/2010 18:15 - Andrzej Jaworski: To była jedna wielka bomba emocji
- 18/04/2010 16:21 - Ostatnia droga i pożegnanie Pary Prezydenckiej
- 18/04/2010 11:26 - Kolejne delegację odwołują swój udział
- 18/04/2010 11:15 - Para prezydencka spoczęła w Bazylice Mariackiej
- 18/04/2010 11:07 - Maciej Płażyński i Arkadiusz Rybicki we wspomnieniach kolegów z boiska
- 18/04/2010 11:03 - Pogrzeb Anny Walentynowicz w środę