Oblicza sportu: Ring wolny!

„Gdybyś nie słuchał imć Adama/i mierzył zamiar według sił/to pod opieką Pana Sztama/za parę dni byś w Rzymie był” (Czesław Stankiewicz, Dziennik Bałtycki, 20.08.1960)

Trochę tęsknoty nigdy nie zaszkodzi. I ta fraszka – na którą trafiłem, przeglądając ostatnio archiwalia – właśnie jest przywołaniem. Rzym, Igrzyska, legendarne nazwisko trenera. Ale zaraz i Gdańsk się przypomina, sport gdański lat tamtych. Wiele w nim było, a nie jest, niestety. Ot, ten boks choćby. Tu tęsknoty tyle, co i wspomnień. Zliczyć trudno. Wiele klubowych sekcji wówczas, liczne treningowe sale i salki, tłumy kibiców na imprezach. A tych w tym boksie też bez liku. Liga na zawołanie, mecze międzypaństwowe i międzynarodowe itp., itd..

Pierwszy po wojnie polski medal olimpijski, potem i złoty. A to Antkiewicz – niedawno tu przypominany – a to Chychła... Aleksy i Zygmunt. A potem jeszcze na podium oglądaliśmy Brunona Bendiga, Huberta Skrzypczaka, Leszka Kosedowskiego. I to był ostatni już – jak dotąd – gdański medal w tymże boksie (Montreal 1976). To byli olimpijczycy i różne medale, od złota po brąz. Ale przecież była jeszcze plejada innych nazwisk. Plejada! Wielu medalistów MP albo i ME jeszcze. Boks. Prawie logo. Znak specjalny gdańskiego sportu! No i gdzie oni? Gdzie to logo? Powspominać tylko.

Ale do fraszki wróćmy. Też przypomnienie wszakże. „Olimpijskie fraszki”. Taki cykl, a tytuł „Antymickiewiczowska”. I Czesio Stankiewicz. Autor. Jeden z naszych gdańskich tuzów dziennikarskich lat tamtych. Wszechstronny, żadnego tematu nie unikał. Ani fraszki, co widać. Więc i dziś wspomnienia ożywają. Gdzie boks z tamtych lat, gdzie tamta cudowna technika, gdzie tamci ringowi czarodzieje? I koniec w tym miejscu.

Gdańskich wirtuozów już nie ma... Owszem, zawodowstwo. Owszem, Iwona Guzowska. Nasza pierwsza Pani Mistrz; owszem, Darek Michalczewski, mistrz z gdańskim rodowodem; owszem, od czasu do czasu i słowo boks wyczytać lub usłyszeć można... Słowo, powtórzę. A gdzie ten boks? Ring wolny!

Albert Gochniewski