Lechia nie poradziła sobie z wartkim nurtem Wisły - bolesna porażka pod Wawelem

Grali nieźle, ale nie wychodziło im nic. Piłkarze Lechii wracają spod Wawelu z bagażem trzech bramek. Ale trudno było o lepszy wynik, kiedy całe spotkanie odbijasz się od muru, a z rzutu karnego zamiast trafić do bramki, strzelasz w jupitery. Wisła natomiast wykorzystała swoje szanse, które zafundowali jej defensorzy znad morza i pokazała, że ma zamiar walczyć w lidze o coś więcej niż środek tabeli.

* * *

Wisła Kraków: Łukasz Załuska, Boban Jović, Arkadiusz Głowacki, Alan Uryga, Maciej Sadlok, Rafał Boguski (Jakub Bartosz 77'), Krzysztof Mączyński, Petar Brlek (Mateusz Zachara 84'), Denis Popović, Patryk Małecki, Paweł Brożek (Piotr Żemło 92')

Lechia Gdańsk: Vanja Milinković-Savić, Jakub Wawrzyniak, Steven Vitoria, Rafał Janicki, Joao Nunes (Paweł Stolarski 46'), Michał Chrapek (Sebastian Mila 76'), Milos Krasić, Rafał Wolski (Flavio Paixao 46'), Sławomir Peszko, Grzegorz Kuświk, Marco Paixao

Bramki: Głowacki (5'), Boguski (27'), Zachara (88')

* * *

Nie posprawdzały się wstępne prognozy. Wisła nie doznała ostatecznie osłabienia w postaci braku Arkadiusza Głowackiego, a w Lechii, oprócz oczywistej absencji Malocy, nie udało się do pełni zdrowia doprowadzić Simeona Sławczewa. Dlatego też w gdańskim zespole musiała nastąpić roszada w obronie, gdzie pojawili się Nunes i Vitoria. W wyjściowej jedenastce zabrakło także miejsca dla powracającego po pauzie za czerwoną kartkę Flavio. Ale, jak już kilkukrotnie pokazywał, świetnie sprawdzał się w roli jokera na drugą połowę. Mecz w Krakowie zapowiadał się niezwykle interesująco.

Mecz rozpoczął się idealnie dla gospodarzy. Już w 5. minucie dośrodkowanie z rzutu rożnego na bramkę zamienił ten, którego miał zabraknąć, Arkadiusz Głowacki, który wygrał pozycję z Janickim. Jego strzał głową był na tyle mocny, że Milinković-Savić, nie miał szans go wybić, mimo że miał piłkę na ręce. Początek spotkania, a Lechia już musiała gonić. Ale nie było łatwo. Biała Gwiazda była bardzo zmotywowana i chciała jak najszybciej podwyższyć prowadzenie. Biało-zieloni, mimo że się starali, nie potrafili przebić się pod pole karne wiślaków. To właśnie piłkarze z Krakowa lepiej się czuli na boisku, byli bardziej pewni. Ale w sumie nic dziwnego. Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, lechiści wygrali zaledwie trzy razy przy Reymonta.

Po objęciu prowadzenia Wisła nie zachwycała. To Lechia grała w piłkę, ale nic z tego nie wychodziło. Brakowało ostatniego podania, bo do tego momentu wszystko wyglądało bardzo dobrze. W 25. było bardzo blisko wyrównania, ale świetny strzał Wolskiego jakimś cudem wybronił Załuska. Mecz zaczynał się układać dla podopiecznych Piotra Nowaka. Gol wydawał się kwestią czasu. Wtedy jednak znów przypomniała o sobie Wisła. Opieszałość i zbyt duże odstępy w obronie wykorzystali gospodarze. Bardzo słabo wyglądali Janicki z Vitorią. Anemiczny strzał Mączyńskiego przejął Boguski, minął Vanję i Wisła prowadziła już 2:0. Widać było ile znaczy dla defensywy Mario Maloca.

Cyrk dział się w Krakowie. Istny cyrk. Jedni grali, drudzy strzelali – i jak tu nie wierzyć w to, że piłka jest niesprawiedliwa. Ale decydowały o tym detale. Lechia, mimo lepszej gry, nie mogła przebić się przez szczelny mur krakowian. Ci natomiast mieli, zwłaszcza przy drugiej bramce, autostradę do bramki.

Mina Piotra Nowaka mówiła wszystko. Był zniesmaczony wydarzeniami na boisku. Nikt by się nie zdziwił, jeśli od początku drugiej połowy na boisku pojawiliby się Flavio, Haraslin i Stolarski. Bo po prostu nie było czym ryzykować. Poza tym trzeba było coś zmienić, bo początkowy system nie dawał rezultatów. Nie istniały skrzydła. Inna sprawa, że autobus, który postawili piłkarze z Krakowa psuł obraz meczu. Wiadomo, że robi się wszystko dla dobrego rezultatu, ale tego typu zachowanie zawsze będzie spotykać się z negatywnym odbiorem.

Od 46. minuty nastąpiły zmiany. Na boisku pojawili się wspomniani Flavio i Stolarski. Trzeba było ruszyć bokami, które były do tej pory martwe. Ten mecz był jeszcze do wygrania, po prostu trzeba było trochę rozproszyć obronę Wisły, która była silna przy grze lechistów środkiem. I od razu mógł paść gol kontaktowy, ale Kuświk źle obliczył lot piłki i zanim wpakował ją do siatki, trącił futbolówkę ręką. Ale widać było, że coś zaczyna się ruszać. Chwilę później powinien być karny dla gości. Załuska spóźniony wpadł na Marco. Jedenastka ewidentna, ale sędzia uznał, że nic nie było. Lechia weszła bardzo dobrze w drugą część spotkania, ale znów irytował brak skuteczności. Wisła nie była dziś nie do pokonania. A biało-zieloni przecież dysponują wystarczającym arsenałem, aby nawet dwubramkową stratę przekuć na zwycięstwo. Jednak trzeba było zacząć zaskakiwać, a gdańszczanie jakby bali się podjąć ryzyko.

Nadzieję u kibiców znad morza mogło rozbudzać to, że ich ulubieńcy już kilka razy wychodzili obronną ręką ze spotkań, w których im nie szło, mimo że wyglądali nieźle. Wydawało się, ze wszystko zaczęło się układać w tym kierunku. W 63. minucie Kuświk cwanie dał się sfaulować Urydze i był karny dla gości. Sytuacja idealna na złapanie kontaktu. I co zrobił Marco Paixao? Podarował piłkę jednemu z kibiców. Jak nie idzie, to nie idzie. Ale naprawdę, nie trafić w bramkę z jedenastu metrów to duża sztuka. Frustracja nasilała się z każdą chwilą. Wydawało się, że tym razem Kraków nie będzie zdobyty, a odskoczenie rywalom w tabeli nie stanie się faktem. A Wisła grała swoje. Szukała szans i skutecznie utrudniała życie piłkarzom Lechii.

Na 20. minut przed końcem trudno było nie odnieść wrażenia, że biało-zieloni tym razem gola nie strzelą. Bo nawet kiedy świetnie rozegrali akcję, to w ostatniej chwili strzał blokował któryś z wiślaków. Niesamowicie zdeterminowana była Biała Gwiazda. Ale lechiści też walczyli o uratowanie wyniku. Nie można było im odmówić ambicji. Po prostu to nie był ich dzień. Nie można było jednak narzekać na ten mecz – działo się w Krakowie. Dla postronnego widza na pewno nie był to stracony wieczór.

Gospodarze wyprowadzili jednak decydujący cios w 88. minucie. Znów dziury w obronie były wielkości Rowu Mariańskiego. Wprowadzony chwilę wcześniej Mateusz Zachara dobił gości. Sytuacja bliźniacza, jak w Warszawie, gdzie biało-zieloni prezentowali się dobrze, ale wrócili z bagażem trzech bramek.

Do końca meczu obraz już nie uległ zmianie. Lechia odbijała się od muru, a Wisła wyprowadzała fatalne kontry. Pojedyncze błędy zadecydowały o porażce lidera przy Reymonta. Momenty były, jak to się mówi, ale zabrakło szczęścia. To nie był zły mecz, jednak krakowianie świetnie wytrącili wszystkie argumenty gdańszczanom, którzy nie potrafili w narastającej frustracji wykończyć nawet wybornych sytuacji. Miały być trzy punkty, jest zero. Teraz trzeba walczyć w dwóch ostatnich meczach ze Śląskiem i Koroną.

Patryk Gochniewski