Noszę dumnie polskie barwy...

Noszę dumnie polskie barwy
Jak rycerze, jak żołnierze
Jak potrzeba jestem hardy
Tylko, tylko w Polskę wierzę!

(fragment piosenki "Urodziłem się w Polsce" zespołu Złe Psy)

Zbliża się Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Według dawnej legendy biało-czerwone narodowe barwy Polaków uznał Lech, brat Czecha i Rusa, zachwycony pięknem białego orła na tle zachodzącego słońca.

Data 2 maja na święto naszej Flagi nie została wybrana przypadkowo. W PRL w tym dniu zdejmowano pośpiesznie flagi państwowe po Święcie Pracy 1 maja, by nie były eksponowane w dniu zniesionego przez władze Święta Konstytucji 3 Maja. Pamięć o konstytucji przez pomagała podtrzymywać dążenia do niepodległości i do sprawiedliwego społeczeństwa. Za „biało-czerwoną” wywieszoną 3 maja można było jednak dostać mandat od milicjanta.

Tymczasem święto, ustanowione w 2004 roku, staje się coraz bardziej nasze. Obserwujemy powrót do dumy z godła i barw narodowych, szczycimy się zewnętrznymi symbolami państwowości i tożsamości narodowej.

Szczególna ochrona prawna dla białego Orła w koronie, hymnu i biało-czerwonych barw zawarta jest w art. 28 Konstytucji RP oraz w specjalnej ustawie. Otaczanie symboli czcią i szacunkiem jest prawem i obowiązkiem każdego obywatela.

Pamiętajmy, że według obowiązującej normy i etykiety flaga Polski to prostokąt o proporcjach 5:8, podzielony na dwa poziome pasy – biały górny i czerwony u dołu. Każdy obywatel Rzeczypospolitej Polskiej ma prawo wywiesić flagę państwową na swoim domu, a także w oknie lub na balkonie. Szerokość flagi nie może być mniejsza niż 1/3 długości drzewca lub większa niż 1/2 jego długości. Flaga nigdy nie może dotknąć podłogi, ziemi, bruku.

Na niektórych flagach można zobaczyć herb Rzeczpospolitej, tarczę z orłem w koronie. Taka flaga ustawowo jest zarezerwowana dla wojska, polskich placówek dyplomatycznych, portów, lotnisk oraz statków, gdzie jest używana jako bandera. Niestety już nieczęsto pływają statki pod rodzimą banderą. Pozostała na kutrach, holownikach, jachtach. Polskie statki po 1990 roku masowo pozbawiono biało-czerwonej bandery, z przyczyn li tylko ekonomicznych, przy kompletnej obojętności właściwych instytucji. Ale to już temat odrębny...

Samo słowo flaga oznacza znak chorągwi, płat tkaniny na drążku, zszyty z paru bantów (kawałków tkaniny o ustalonej barwie). Najstarszą polską pozycją, o znaczeniu historycznym dla dziejów flag jest praca Jana Długosza „Banderia Prutenorum”, zawierająca wizerunki wszystkich chorągwi zdobytych na Zakonie Krzyżackim w bitwie pod Grunwaldem.

Historycznie polskie barwy narodowe wywodzą się z barw herbu Królestwa Polskiego i herbu Wielkiego Księstwa Litewskiego. Biel pochodzi od bieli orła, będącego godłem Polski, i bieli Pogoni – galopującego na koniu rycerza, będącego godłem Litwy. Godła znajdują się na czerwonych tłach tarcz herbowych. Orzeł Biały jest herbem Polski od czasów króla Przemysła II, od 1295 roku. Przed wielką wojną światową i w jej trakcie (oficjalnie ogłoszono bieli i czerwień barwami narodowymi 1 sierpnia 1919 r.) występowały flagi czerwone z aplikowanym białym orłem.

Biało-czerwone dumnie powiewały nad walczącą Warszawą, nad ruinami klasztoru na Monte Cassino, z którego żołnierze gen. Andersa wyparli spadochroniarzy Richarda Heidricha, nad zdobytym Berlinem, zawieszona 2 maja 1945 roku na kolumnie Zwycięstwa  (Siegessäule) w parku Tiergarten. Opaski w barwach narodowych noszone były z dumą na rękawach robotniczych drelichów podczas strajków.

Wywieśmy naszą flagę także my. Niech te duże i małe, tradycyjnie biało-czerwone pojawią się wszędzie w Dniu Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Jedną z wartości prawdziwych jest patriotyzm, poczucie skąd się pochodzi i kim się jest.

ASG