Apokalipsa w rytmie tanga według Astora Piazzolli

Na niebanalną wycieczkę wybrali się ci, którzy zdecydowali się odwiedzić Scenę kameralną Teatru Muzycznego w Gdyni. Trzy kobiety Agnieszka Pawlak z Olsztyna oraz Renia Gosławska i Magdalena Smuk z Teatru Muzycznego im. Baduszkowej w Gdyni zabrały ich w podróż w czasie i przestrzeni. Oto przed widzami otworzyła się mroczna sceneria metra. Podziemie miasta po Apokalipsie. Coś pomiędzy „12 małpami”, „Nazajutrz”, czy „Ucieczce z Nowego Jorku” lub może „Blade Runner” i „Księgą Ocalenia”.

Tej podróży towarzyszyła muzyka odnowiciela tanga Astora Piazzolli w wykonaniu zespołu Machina del Tango, do tekstów  Horacio Ferrera i Mario Trejo.  Bo to z tanga płynie siła do odrodzenia – tak bynajmniej wywnioskować można po spektaklu Tango Nuevo.

O dziwo szukamy w spektaklu wyzwolenia od unicestwienia poprzez tango argentyńskie, przez taniec charakteryzujący się improwizacją. A oddający smutek, beznadzieję, zniszczenie, nieszczęśliwą miłość. Poeta tanga Enrique Santos Discépolo nazwał tango „smutną myślą, którą się tańczy”.
Złoty okres tanga w Argentynie to lata 1943-1955 w czasie Juana Domingo Perona, traktującego tango jako muzykę typowo argentyńską. To z tangiem wiąże się osobowość Maríi Evy Duarte de Perón (znanej jako Evita). Renesans tanga zaczął się od 1983.  Tango, jako symbol Argentyny stało się znowu powodem do dumy.

Tango nuevo jako styl tańca powstało pod koniec lat osiemdziesiątych w Buenos Aires. Jego twórcami byli dwaj tancerze - Fabian Salas i Gustavo Naveira.  Dało to początek nowej fali tancerzy.  Tango nuevo w muzyce jest stylem muzyki tanga, stworzonym m.in. przez Astora Piazzolę, wirtuoza bandoneonu, instrumentu nieodmiennie skojarzonego z tangiem. Częste są nawiązania do jazzu. Stosowane są również niekonwencjonalne sposoby gry. Zachowana jest atmosfera melancholii związana z brzmieniem bandonionu. Tanga Piazzoli, nie jest to tango li tylko do tańczenia, lecz to stylizowana muzyka do słuchania. 

Na deskach Teatru Muzycznego im. D. Baduszkowej w Gdyni widzimy  rok 3001. W   opuszczonej stacji metra w Buenos Aires są trzy kobiety o beznamiętnych twarzach. Widać na nich ślady rebelianckiej walki o przetrwanie w brutalnym życiu podziemia. Kobiety tańczą malambo – argentyński taniec mężczyzn, będący obrazem twardej rywalizacji, podkreślanej mocnymi, rytmicznymi uderzeniami butów o ziemię… Parkiet taneczny to zdewastowany dworzec, na którym królują trzy damy – w szarych strojach, jakby z demobilu. Ich przekrwione oczy i makijaż to znaki walki i determinacji. Krzyczą co jakiś czas "guerra", "revolución", "dios", "espera". Mimo, że taniec postaci wykonują niejako samotnie to tworzą sploty i figury w pełnej harmonii.

Porażają słuchaczy wykonania jak np. Kiedy umierać mi przyjdzie o świcie w Buenos Aires
Zetrę łzy i posprzątam okruchy ziemskich chwil...”

A z miejsc na parkiet porywa wykonanie  pieśni z musicalu, lub raczej operetki w rytmie tanga - "Maria de Buenos Aires"  Yo Soy Maria (Eu Sou Maria) autorstwa Horácio Ferrera i  Astora Piazzoli.

Eu sou Maria / De Buenos Aires / De Buenos Aires Maria, não vêm quem eu sou ? / Maria tango Maria do « arrabal » /Maria noite Maria paixão fatal / Maria do amor / De Buenos Aires sou eu / Eu sou Maria / De Buenos Aires / Se nesce bairro as gentes perguntarem quem sou / Cedo o ficarão a saber muito bem / As fêmeas que me hão de invejar / Ecada macho a meus pés / Como um ratão / Na minha armadilha cairá / Eu sou Maria / De Buenos Aires / Sou a mais bruxa cantando e amando também / Se o « bandoneon » me provocar… taratatá / Mordo com força a minha boca…taratatá (…).

 W sobotę o godz. 19.30 i w niedziele o 17.30 ostatnia szansa by zobaczyć w Gdyni ten spektakl.
ASG