77. rocznica oswobodzenia KL Stutthof

W ostatnim dniu II wojny światowej 9 maja 1945 roku KL Stutthof został oswobodzony, dokonali tego żołnierze 48 Armii Frontu Białoruskiego. Więźniowie wcześniej zostali ewakuowani tak aby żaden z nich nie dostał się w ręce przeciwników i nie mógł zdać relacji z tego co tu się działo.

9 maja 2022 roku w pięknym słońcu, jak co roku odbyła się uroczystość uczczenia tej rocznicy. Przed Pomnikiem Walki i Męczeństwa blisko 65 tys. ofiar złożono wieńce i kwiaty. W uroczystości wziął udział Mieczysław Struk, marszałek województwa pomorskiego oraz nadinspektor Andrzej Łapiński, komendant Wojewódzkiej Policji. Zabrakło władz Gdańska.

Jan Brodziński, więzień 93017

Został odczytany list od wicepremiera, ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Piotra Glińskiego. Głos zabrał dyr. Muzeum Piotr Tarnowski, ale kulminacyjnym punktem programu obchodów 77 rocznicy oswobodzenia KL Stutthof było wspomnienie jednego z już niewielu żyjących więźniów obozu Jana Brodzińskiego, który przybył na uroczystość z Toronto. Jego wspomnienie przypomniało tamte chwile i na zgromadzonych wywarło olbrzymie wrażenie: „Dostałem numer 93017, gdybym numeru nie otrzymał, zapewne musiałbym zginąć. Do obozu trafiłem z Pruszkowa, po Powstaniu Warszawskim. Jeśli dobrze pamiętam blokowym był Emil – kryminalista niemiecki z zielonym winklem. Mówili, że dawny bokser. Wybierał co silniejszych więźniów i ich maltretował. Instynktownie starałem się unikać tego człowieka, nie wchodzić mu w drogę. Zmorą obozową, przynajmniej dla mnie, były apele. Rano i wieczorem wymóg stania przed blokiem. Apel trwał od 2 do 4 godzin, w zależności od szybkości policzenia wszystkich więźniów, a miałem wtedy 10 lat… Z moim bratem, starszym o 7 lat cierpieliśmy głód, zwłaszcza Antoni się skarżył. Obozowe jedzenie opisane w książkach i relacjach więźniów, jak wiadomo, było złe i w niewielkich ilościach. Jak mi Antek mówił „Jasiu jaki jestem głodny”, zakradałem się pod kuchnię. Kucharz albo jego pomagier, widząc chłopca, dawali mi w misce ciepłe mleko i tzw. „zulage” – kawałek chleba przełożony margaryną i kawałkiem mięsa. Mleko wypijałem na miejscu, chleb zabierałem dla brata.”

Dalszy ciąg relacji w piątkowym wydaniu „Gazety Gdańskiej”

Stanisław Seyfried